Belangrijkste afhaalrestaurants
- Kitaria Fables is een beetje landbouwsimulator, veel actie-RPG.
- Het is soms best zwaar en meedogenloos, maar ook meeslepend.
- Gemaakt door een ontwikkelingsteam van drie man, het is een hele prestatie.
Kitaria Fables (Switch, Steam, PlayStation) is een intrigerend spel. Gemakkelijk afgedaan als deels Stardew Valley, deels Zelda-spel, het is ook niet helemaal. Niet zo rijkelijk ontwikkeld qua gevechten als alles wat Nintendo in het verleden heeft bereikt, en niet zo'n boerensim als Stardew Valley, Kitaria Fables is zijn eigen beest.
Het lukt niet altijd, maar als je eenmaal beseft dat dit een spel is dat is ontwikkeld door een team van slechts drie mensen, is het moeilijk om niet onder de indruk te raken. Perfect is het misschien niet, maar het is nog steeds zeer de moeite waard, vooral als je van ouderwetse gevoeligheden houdt naast modernere RPG-spellen.
Schattig met een extra dosis schattig
Het eerste waar je aan denkt als je Kitaria Fables laadt, is vrijwel zeker een variatie op "Awww" of "So Cute!" Dit is een schattig spel. Een losse plot van goed versus kwaad duikt op, maar eerlijk gezegd zijn het vrij basale dingen. Je speelt Nyan, een jonge avonturier die de wereld probeert te herstellen zoals alleen jonge RPG-helden dat kunnen.
Wat je in plaats daarvan zal verleiden aan Kitaria Fables, is het uiterlijk van de personages. Wie kan er tenslotte weerstaan aan het accepteren van een zoektocht van een ietwat knorrige ijsbeer? Het doet bijna denken aan een boekenreeks die ik als kind las - Redwall - waarin boswezens menselijke trekken en emoties aannemen terwijl ze het kwaad bestrijden. Nogmaals, het is niet zo volledig gerealiseerd in Kitaria Fables, maar het is genoeg om je meer geïnteresseerd te maken dan wanneer je omging met "alleen" mensen.
Omgaan met een verandering van tempo
Kitaria Fables omarmt ouderwetse gevoeligheden en begint langzaam en houdt die trend lang vast. Het is een meanderend tempo, maar een waar je je in kunt nestelen. Ik dook er rechtstreeks vanuit het snellere Hades in en dat was een vergissing. De sleutel hier is om het rustig aan te doen en te ontspannen. In wezen zal een groot deel van je tijd worden besteed aan het ronddwalen door kleine locaties en steden, voordat je speurtochten onderneemt en wat verder weg gaat om ze te voltooien.
Het is erg ouderwets in zijn benadering. Dat betekent dat het niet altijd even duidelijk is waar je vervolgens heen moet. In het begin kun je een aantal duidelijk opgemaakte zoektochten nastreven, maar na een tijdje zul je merken dat je dingen zelf moet onderzoeken en uitzoeken. Er is hier niet veel houvast - zeker niet in vergelijking met recentere games die je graag bij elke stap willen begeleiden. Dat draagt bij aan het gevoel van kalmte bij het verkennen, maar het staat ook ongemakkelijk naast het vechtsysteem waar we zo dadelijk op in zullen gaan.
Het staat ook een beetje in contrast met de time-gating van sommige speurtochten. Omdat Kitaria Fables deels als een soort boerensimulator werkt, is timing alles. Dat heeft te maken met hoe lang het duurt voordat je gewassen groeien, maar het heeft ook invloed op met wie je kunt praten over het oppakken van nieuwe missies. Soms kun je praten met een dier dat je niets te bieden heeft, simpelweg omdat je op het verkeerde moment van de dag aan het praten bent. Dat is niet altijd handig en er is een wat onhandig systeem om hier te onderhandelen om uit te zoeken hoe het spel zich afspeelt.
Over onhandig gesproken… Hé, gevechtssysteem
Terwijl ronddwalen door Kitaria Fables een soort van kalmerend is, is het tegenkomen van vijanden minder dan ontspannend. Het is ronduit onhandig om te beginnen. In zekere zin komt dit omdat zoveel games het proces tegenwoordig vereenvoudigen. Op een andere manier is het omdat het vechtsysteem van de titel een beetje standaard is. Ontwijken is alles. Je ziet een rode radarweergave verschijnen om te laten zien waar een vijand zal toeslaan en je moet echt, echt op tijd uit de weg ontwijken. Een klap krijgen doet pijn en de arme Nyan kan niet veel aan, vooral in het begin.
Het is vrij eenvoudig om te ontwijken, maar af en toe word je zelfgenoegzaam en betaal je snel de prijs. De sleutel hier is om afstandsaanvallen te gebruiken, zoals je boog of een reeks spreuken die je geleidelijk kunt winnen naarmate het spel vordert. Het gevecht voelt echter nooit bijzonder bevredigend. Het is allemaal een beetje te rudimentair en functioneel in plaats van echt leuk om aan deel te nemen.
Er is hier ook geen nivelleringssysteem, dus het maakt het verleidelijk om waar mogelijk gevechten te vermijden. Ik weet dat ik wilde verkennen in plaats van constant verstrikt te raken in gevechten buiten de kerkers waar er geen andere keuze is.
In plaats daarvan moet je veel malen om nieuwe uitrusting te krijgen door Paw Pennies (de valuta van het spel) te verdienen, nieuwe items te kopen en te boeren. Knutselen is een vrij groot onderdeel van Kitaria Fables, maar het duurt even voordat je echt ergens mee komt. Nogmaals, de begeleiding is hier niet enorm, dus het kan zijn dat je online zoekt naar suggesties over wat je moet doen en hoe je het moet doen.
Rustiek in elk opzicht
Dus, Kitaria Fables is rustiek in bijna elke zin van het woord. Vaak landelijk qua locatie en esthetiek, het is ook erg rustiek als het gaat om de RPG-elementen die het biedt. De game voelt soms als een kleine terugkeer naar een vervlogen tijdperk waar oudere gamers nog steeds naar hunkeren. Het is een beetje raar hoe het zowel ontspannen als toch ook een beetje meedogenloos is, maar het werkt. Ongeveer. Hoewel je soms gefrustreerd zult zijn, zul je ook genieten van het gevoel van voldoening dat voortkomt uit de wetenschap dat je je overwinningen hebt verdiend. Het is die voldoening die ervoor zorgt dat je terug blijft komen voor meer, zelfs als je soms je console of controller aan de kant wilt schuiven.
