Belangrijkste afhaalrestaurants
- Een luchtig pixelart-spel met echt uitdagende schijngevechten, het grootste probleem van Everhood is dat het misschien te raar is.
- Een vroege kanshebber voor de beste soundtrack voor videogames van het jaar.
- Het spel begint om een heel goede reden met een epilepsiewaarschuwing. Als knipperende lichten een probleem voor je zijn, is dit niet jouw spel.
Everhood is half een surrealistisch indie-avonturenspel, half een geweldloze shoot-'em-up en honderd procent een rechtvaardiging voor het bestaan van de soundtrack.
Als je het speelt, voelt het alsof je de droom van iemand anders hebt. Everhood: An Ineffable Tale of the Inexpressible Divine Moments of Truth - om de volledige titel precies één keer te gebruiken - gaat al vroeg van vrolijk raar naar regelrechte psychedelica. Een groot deel van Everhood zou er meteen thuis uitzien als het op de muur boven de DJ-booth werd geprojecteerd tijdens een tranceshow.
Het is echter een vreemde ervaring vanwege een gebrek aan focus en een steile moeilijkheidsgraad. Ik bewonder de pure inventiviteit ervan, en de muziek is geweldig, zowel op zichzelf als op de manier waarop Everhood het gebruikt, maar de game is bijna te zelfbewust raar voor zijn eigen bestwil.
Het ritme gaat je pakken
Er zijn twee hoofdgames in Everhood. Een daarvan is een pixelart-avonturenspel waarin je een reeks kaarten met een open einde verkent om puzzels op te lossen, items te verzamelen en een cast van excentrieke personages te ontmoeten. Het is een puur shot van Super Nintendo-nostalgie en ik kan het niet helpen, maar ik waardeer het.
De andere is zijn 'gevecht', dat de vorm aanneemt van een één-op-één muzikale uitdaging op leven en dood. Stel je een rondje Guitar Hero voor als het je opzettelijk probeerde te vermoorden; je wordt gevraagd om te springen, omdraaien en glijden door een constant verschuivend doolhof van gewelddadige harmonieën.
Vanaf het begin van Everhood is de muziek geweldig, maar de gevechten zijn opmerkelijk meedogenloos. Het lijkt veel op het ontwijken van vijandelijk vuur in een 'bullet hell'-arcadespel en geeft je ongeveer evenveel ruimte voor fouten.
Everhood raadt aan om het op de moeilijkheidsgraad Hard te spelen. Ben ik het niet mee eens. Het vergt oefening en solide reflexen om Everhood's muziekgevechten te overleven, en ik begon er veel meer plezier mee te hebben op lagere moeilijkheidsgraden toen ik niet constant op het randje van de dood stond.
Een deel van dat plezier is de soundtrack van de game, die bijna overal uitstekend is. Everhood is geen traditioneel ritmespel, omdat je persoonlijke vaardigheid om op de maat te blijven niet zo veel uitmaakt, maar elke baas v alt aan in overeenstemming met zijn specifieke themalied. Het is het beste gebruik van muziek in een indiegame sinds Super Meat Boy.
Als het vreemd wordt
Er is een beweging in sciencefiction, The New Weird, die vooral gaat over het doorbreken van genrenormen om de lezer zenuwachtig te maken of te verbazen. Als genreromans je favoriete troostma altijd zijn, wil een New Weird-boek een onverwachte emmer ijswater in het gezicht zijn.
Everhood is een van de vele recente videogames die net zo netjes in New Weird passen als elke Chinese Mieville-roman, naast Undertale, Nier: Automata, Heartbound, Wandersong en Loop Hero. De verbindende factor is dat ze allemaal tegelijkertijd op meerdere genres putten en ze vermengen tot volledig originele producten.
Met Everhood in het bijzonder, voelt het alsof het op pure droomlogica loopt. Eén fase is een dorp vol puzzels; een ander is een gotisch kasteel met een monster in een doolhof; een derde is een kermis, compleet met een werkende kartbaan. Je gaat in de eerste tien minuten van een donker bospad naar een nachtclub vol monsters naar een industriële verbrandingsoven. Je kunt het niet beschuldigen dat het ooit saai is.
Tegelijkertijd, en net als een droom, is Everhood niet bijzonder samenhangend. Het stelt nooit zijn eigen grondregels vast, dus er is geen aangename schok wanneer het besluit ze te overtreden. Je flippert gewoon tussen scenario's zonder een bepaald rijm of reden.
Dat vermindert een deel van de algehele impact van Everhood. Ik vind het spel goed genoeg, hoewel er een zekere tonale botsing is tussen de beoogde moeilijkheidsgraad en de vrolijke verhaallijn, maar het is allemaal hoge vreemdheid, de hele tijd.
Het is een interessant probleem voor een videogame om te hebben. Het belangrijkste probleem van Everhood is niet dat het geen ideeën meer had, maar dat het had kunnen uithouden om er een paar weg te laten. Het is je tijd absoluut waard, maar ik zou zeggen dat Everhood misschien een sterke bewerking is die verwijderd is van grootsheid.
