Belangrijkste afhaalrestaurants
- Het heeft lang geduurd, maar Metroid Dread heeft mijn verwachtingen overtroffen.
- Sommige bazen en andere ontmoetingen kunnen frustrerend zijn vanwege hun meedogenloze karakter, maar ze zijn bevredigend als je ze eenmaal hebt voltooid.
- De game doet al het andere zo goed dat de tekortkomingen gemakkelijk over het hoofd kunnen worden gezien.
Na bijna 20 jaar hebben we eindelijk een nieuw Metroid-vervolg, en ondanks enkele flagrante gebreken, heb ik het niet kunnen neerleggen, zelfs niet nadat ik het had verslagen.
Ik ben een fan van de serie sinds de dagen dat ik kaarten zocht voor het NES-origineel in Nintendo Power, maar Nintendo heeft het niet gemakkelijk gemaakt. Hoe geliefd de franchise en de meeste spin-offs ook zijn (natuurlijk met het negeren van Other M), het is functioneel jarenlang in de C-tier-catalogus gestopt.
Dus ondanks mijn genegenheid, heb ik de neiging om de serie gewoon voor langere tijd te vergeten. Omdat de enige keer dat iemand over Samus Aran praat, is wanneer het over Super Smash Bros. Tot nu toe tenminste.
Ik ben waarschijnlijk halverwege mijn tweede playthrough en ik denk dat Metroid Dread misschien wel mijn nieuwe favoriete game in de hele serie is. Het heeft zeker een paar problemen en frustraties, maar het doet zoveel goed door de mechanica en presentatie dat ik ze over het hoofd kan zien. Bovendien heb ik onlangs Super Metroid opnieuw gespeeld, en hoe (terecht) verheven en tijdloos die game ook is, hij is ook niet perfect.
Het is soms onvolmaakt en frustrerend, ja, maar lang niet genoeg om de ervaring naar beneden te halen…
Metroid Rage
De bazen in Metroid-games zijn meestal relatief zware gevechten die fungeren als een soort actie-puzzelhybride, en Metroid Dread volgt hetzelfde patroon. Dit is op zich prima, en veel van de bazen zijn gedenkwaardig - zelfs leuk - om erachter te komen. Dat gezegd hebbende, de foutmarge is hier aanzienlijk kleiner dan in vorige games.
Veel van de bazen (of zelfs mini-bazen) kunnen je in een handvol hits uitschakelen, wat in het begin in vrij snelle mislukkingen resulteert. Gelukkig is het checkpoint-systeem behoorlijk vergevingsgezind, maar er is hier gewoon niet zoveel bewegingsruimte. Als je een baas tien keer opnieuw moet proberen omdat je maar een handvol hits kunt nemen, voelt het als een stap achteruit.
Dan zijn er nog de E. M. M. I. robotten. Ik hou van het concept om specifieke zones te patrouilleren door bijna onoverwinnelijke vijanden die meteen Game Over spellen als ze je pakken (en je de teller mist). Door deze secties dwalen is meestal terecht gespannen.
Het probleem met de E. M. M. I. is dat ze, net als de ontmoetingen met de baas, weinig ruimte bieden voor fouten. Sommigen van hen zijn ronduit irritant om te proberen te omzeilen, en hoewel het checkpoint-systeem enigszins nuttig is, merkte ik dat ik nog steeds veel vloekte op het scherm.
Hoewel zo frustrerend als sommige bazen zijn geweest en zo onaangenaam als bepaalde E. M. M. I. zijn, is het bevredigend om ze allemaal uit te zoeken. En ik bedoel, toen ik de trucs en patronen eenmaal had geleerd, kon ik er meestal de tweede keer doorheen vliegen. Meestal.
Mijn nieuwe favoriet
Met al die onaangenaamheden uit de weg, ik freaking ADORE Metroid Dread. Het zou heel goed mijn nieuwe favoriete Metroid ooit kunnen zijn (een titel die voorheen in het bezit was van Zero Mission). Het heeft zoveel slimme verfijningen van de eerdere games en combineert dingen op een slimme manier om te voorkomen dat het al te vertrouwd aanvoelt.
Het keert de basisopstelling om, dus nu begin je diep in de planeet en moet je terug naar de oppervlakte, in plaats van andersom.
Items en mogelijkheden zijn gestroomlijnd, dus je hoeft alleen bepaalde knoppen ingedrukt te houden om ze te activeren in plaats van stijf door meerdere selecties te bladeren. Pickups die je ziet (en zelfs blokken die speciale items nodig hebben om te breken) worden automatisch gemarkeerd op de kaart.
De presentatie is ook de beste die het ooit is geweest. De hele game ziet er fantastisch uit met geweldige beelden en fantastische ontwerpen voor wezens, personages en omgevingen.
Hoewel Samus zelf natuurlijk de ster van de show is. Haar nieuwe look verraste me eerst in de onthullingstrailer, maar het is nu mijn favoriete ontwerp in de hele serie. Ze kan deze keer zelfs meer karakter laten zien, dankzij een aantal fantastische animaties tijdens het spelen en in tussenfilmpjes.
Ik zou Metroid Dread kunnen blijven prijzen, maar het volstaat te zeggen dat ik heel blij ben met wat we hebben gekregen. Het is soms onvolmaakt en frustrerend, ja, maar lang niet genoeg om de ervaring naar beneden te halen, noch om me ervan te overtuigen dat dit niet de beste game in de serie is.
