Belangrijkste afhaalrestaurants
- Diablo II: Resurrected is de beste soort nostalgische trip.
- De gereviseerde beelden brengen zo goed de look en feel van het origineel over dat het mijn brein een tijdje voor de gek hield.
- Ondanks de visuele en audio-updates is het dezelfde kerngame die het altijd is geweest, wat geweldig is als je weet waar je aan begint.
Diablo II: Resurrected is het type remastering dat de bron niet zozeer verbetert, maar een bijgewerkte game presenteert die voelt zoals het 20 jaar geleden deed.
Zoals de meeste mensen die Diablo II en de Lord of Destruction-uitbreiding in de vroege jaren '00 speelden, heb ik er ongezond veel tijd aan besteed. Er werden meer uren besteed aan het verslaan en opnieuw verslaan van dit spel met een van mijn twee favoriete klassen: de Necromancer en de Druid. Het was de eerste game die me echt boeide met zijn buitverzamelpoging, ten goede of ten kwade.
Nu, ongeveer 20 jaar later, hebben we Diablo II: Resurrected. Een game die ik op het eerste gezicht aanzag voor een HD-remaster die het basisspel en de uitbreiding bevatte, plus misschien wat moderne internetfunctionaliteit.
Natuurlijk had ik het mis, en het heeft eigenlijk een complete grafische revisie gekregen, tot aan de filmische tussenfilmpjes. Maar ik denk dat het een bewijs is van hoe goed het de look en feel van de originele release weergeeft, dat ik het verschil niet meteen besefte.
Alles wat oud is, is weer nieuw
Ondanks alle tijd die ik lang geleden in Diablo II heb gestopt, terwijl het minstens 15 jaar geleden is dat ik het voor het laatst heb gespeeld. Dit vervormde mijn herinneringen volledig tot het punt waarop ik er gewoon niet objectief over kon nadenken.
Ik kon me alleen maar voorstellen wat ik me herinnerde van meer dan tien jaar geleden, door de ogen van een man van midden twintig in een tijdperk voordat de iPhone bestond. Maar Resurrected maakte op de een of andere manier gebruik van mijn roze herinneringen en gaf me precies wat ik me dacht herinnerde.
Ik bedoel dit als het beste compliment als ik zeg dat ik geen idee had dat de graphics hier volledig opnieuw zijn gedaan. Zodra ik begon te spelen, dacht ik: "Ja, zo was het originele spel. Maar het ziet er nu een beetje scherper uit!"
Ik realiseerde me serieus niet eens dat de geanimeerde intro volledig opnieuw was gemaakt, want 20 jaar geleden waren de FMV-tussenfilmpjes van Blizzard verbluffend. Dus het ziet er na al die tijd natuurlijk nog steeds geweldig uit, toch?
Pas toen ik de reacties van andere mensen op Resurrected begon te lezen, realiseerde ik me eindelijk dat de hele game visueel was herzien. Nieuwe achtergronden, nieuwe details, nieuwe personagemodellen, nieuwe vaardigheidseffecten - het is allemaal opnieuw gedaan, maar op een manier die de oudere graphics naar een moderner tijdperk trekt.
Als ik terugschakel naar de klassieke weergave (wat in een oogwenk kan worden gedaan, niet minder), kan ik plotseling zien hoeveel werk het is geweest om mijn hersenen zo voor de gek te houden.
Hoe meer dingen veranderen, enz
Afgezien van de beelden en de bijna onmerkbaar geremasterde audio, is Diablo II: Resurrected vrijwel exact dezelfde game van twee decennia geleden. Ik ben er zeker van dat als ik tijd had besteed aan het spelen van recentere games van hetzelfde soort, ik wat gemoderniseerde kwaliteit van leven zou wensen, maar dat deed ik niet, dus dat doe ik niet.
Nou, afgezien van het individueel moeten selecteren van drankjes om toe te voegen aan mijn extra riemslots. Ik wou dat dat niet zo vervelend en onhandig was.
Afgezien van het toevoegen van drankjes, is de interface eigenlijk best goed geïmplementeerd, gelukkig. Ondanks dat ik meer dan 15 jaar geleden op een computer speelde, heb ik geen moeite gehad om te wennen aan het spelen op de Switch.
Bijna alle knoppen kunnen worden toegewezen aan verschillende vaardigheden, en het gebruik ervan in het midden van een gevecht werd bijna onmiddellijk reflexief. Er zijn zelfs snelkoppelingen voor het verkopen van spullen, het uitrusten van uitrusting of het overbrengen van items naar de opslag door bepaalde gezichtsknoppen vast te houden in plaats van in te drukken. Het is een stuk soepeler dan iets selecteren en het vervolgens handmatig naar een aangewezen plek verplaatsen, dat is zeker.
Vergis je niet, ik ben blij dat het spel grotendeels is gelaten zoals het is. Niet alleen omdat het mijn nostalgische wensen vervult, maar omdat het nog steeds erg leuk is.
Van het jagen op buit tot het socketing-systeem tot de voice-acting tot de manier waarop items uit verslagen vijanden tevoorschijn komen, het is er allemaal nog steeds en nog steeds geweldig. Als ik nog steeds een muis en toetsenbord zou gebruiken in plaats van een Switch-controller, zou ik zelfs zeggen dat het spiergeheugen het begon over te nemen terwijl ik aan het spelen was.
