Belangrijkste afhaalrestaurants
- Zowel de remake van Pokémon Diamond/Pearl als de poorten van Monster Rancher 1 & 2 zien er geweldig uit.
- Monster Rancher heeft veel minder aantrekkingskracht op de massamarkt dan Pokémon en kan een beetje ploeteren.
- Monster Rancher's grootste kracht is zijn kleinere reikwijdte en veel persoonlijkere inzetten.
Ik ben veel enthousiaster over Monster Rancher 1 & 2 DX dan over Pokémon Brilliant Diamond/Shining Pearl omdat ik een persoonlijke band met mijn beestjes mis.
Dit betekent op geen enkele manier dat ik niet uitkijk naar de Switch-remakes van Diamond en Pearl, alleen dat ik er zoveel meer naar uitkijk om Monster Rancher weer te spelen. Pearl is eerlijk gezegd mijn favoriete Pokémon-spel en ik kan niet wachten om een moderne versie ervan te bekijken. Maar Monster Rancher heeft al bijna 25 jaar een heel speciaal plekje in mijn hart.
En ik bedoel, ik snap het. Pokémon was bliksem in een fles en gaf de wereld precies het soort monsterverzamelende RPG waarvan het niet wist dat het nodig was, en bouwde daar vervolgens tientallen jaren op voort. Het is een leuke serie met fantastische schepselontwerpen en mechanica die even toegankelijk als onverwacht diep zijn. Ik geef de voorkeur aan Monster Rancher, juist omdat het niet de meeste van die dingen zijn.
Een heel andere Monster Battler
Monster Rancher heeft een veel persoonlijkere benadering met zijn structuur: je woont in een kleine stad en hebt een nieuwe ranch waar je van plan bent monsters te fokken. Dat is alles. Je reist niet door het land om "Be The Very Best, Like No One Ever Was" te zijn - je probeert een bescheiden leven voor jezelf op te bouwen.
In plaats van het verkennen en bestrijden van bendes en het vangen van wilde dieren, verdien je langzaamaan de kost en verbeter je mogelijk je huis, beetje bij beetje. Hoewel verkenning een optie is, door je monster op expedities te sturen (maar het is nog steeds lokaal). En ja, je kunt nog steeds denkbeeldige wezens tegen elkaar laten vechten in jouw voordeel, maar het is altijd via een gestructureerd toernooi.
Je dagen worden niet besteed aan wandelen tussen steden, maar aan het trainen van je monsters, in feite het trainen van je monsters, gedurende meerdere jaren in het spel. Jij bepa alt op welke statistieken je je wilt concentreren en bepa alt wanneer ze klaar zijn om te vechten in een toernooi. Je kiest wat je ze wilt voeren (hopelijk iets wat ze lekker vinden!) en bedenkt wanneer je ze moet laten rusten of wat harder moet duwen. Je raakt niet zomaar in een willekeurig gevecht en ziet hoe ze niveaus winnen; je tekent stapsgewijs hun groei uit.
De ranch is waar het hart is
Het is de monstertraining die me na al die tijd het meest is bijgebleven, en de reden waarom ik nog steeds de Gobots van Monster Rancher verkies boven Pokémon's Transformers. Monster Rancher is bewuster tempo, niet zo toegankelijk en minder interessant om naar te kijken. Maar het heeft ook iets dat Pokémon-spellen niet hebben, ondanks hoezeer de fictie het probeert te spelen: Monster Rancher heeft een hart.
Zoveel van Pokémon's wereldopbouw in de games en de show draait om hoe deze wezens vrienden zijn en hoeveel iedereen van elkaar houdt. Maar dat komt nauwelijks door als je het spel daadwerkelijk speelt. Een kleine picknick houden met mijn Croagunk is schattig, maar mechanisch gezien behandelt de game het nog steeds als een hulpmiddel om veldslagen te winnen of fysieke barrières te omzeilen.
Omgekeerd zorgt Monster Rancher ervoor dat ik om mijn monsters geef omdat het mijn monsters zijn. Ik heb ze van een baby opgevoed. Ik heb ze in de loop der jaren opgeleid. Ik voedde ze, hield ze gezond en gelukkig. Ik zag ze opgroeien en op hun beurt leerden ze me te vertrouwen. En in sommige gevallen zag ik ze helaas voorbijgaan terwijl de jaren hen inhaalden.
Ik weet dat het allemaal maar getallen en polygonen zijn, maar het voelde echt alsof ik virtuele jaren had besteed aan het opbouwen van deze relaties, en het deed altijd pijn om afscheid te nemen. Ik krijg dat niet van Pokémon, hoe gehecht ik ook aan mijn Vespiquen of Empoleon raak. Ze hebben me zeker geholpen om gevechten te winnen, maar ik kende ze niet echt. Ik heb geen persoonlijkheid van hen geleerd. Ik heb ze niet zien opgroeien.
Als Pokémon Brilliant Diamond en Shining Pearl in november uitkomen, zal ik heel blij zijn. Ik ga er minstens één van spelen, en misschien wel meerdere keren. Maar nu is het slechts een tijdelijke aanduiding tot december, wanneer ik Monster Rancher 1 & 2 DX in handen kan krijgen. Niet omdat ik denk dat Monster Rancher de objectief betere game is, maar omdat ik mijn oude vrienden weer zal zien (en maken en ontmoeten).
