Belangrijkste afhaalrestaurants
- In het kielzog van de succesvolle NieR: Automata van 2017, geeft uitgever Square Enix zijn voorganger een nieuwe kans op succes… maar er waren een paar goede redenen waarom NieR de eerste keer niet van de grond kwam.
- Deze game wordt waarschijnlijk het meest interessant voor serieuze gamers met een geschiedenis achter zich.
- Het is echter nog steeds vreemd spookachtig, vooral als je door kunt gaan naar de achterste helft.
Ik zou NieR: Replicant willen aanbevelen, maar het zou met kwalificaties komen. Het is een videogame die specifiek bedoeld is voor mensen die veel videogames spelen.
NieR: Replicant ver.1.22474487139 (het is de vierkantswortel van 1.5; dit is math snark) is de geremasterde versie van NieR, een cult-favoriet actie-RPG uit 2010. Het verhoogt de productiewaarden, voegt meer speurtochten toe, en vervangt een heleboel inhoud die uit de oorspronkelijke release moest worden geknipt.
Het is de best mogelijke versie van zichzelf, gemaakt onder de creatieve leiding van Yoko Taro, een van de beroemdste excentriekelingen van de moderne videogames.
Replicatant begint op een zeer laag pitje, als het meest algemeen mogelijke voorbeeld van zijn genre en stijl. Het zorgt ervoor dat je bepaalde verwachtingen hebt, over het plot, de wereld en zelfs de basismechanica, zodat het ze effectiever kan ondermijnen.
Als gevolg daarvan weet ik eerlijk gezegd niet hoe goed de game werkt als je geen doorgewinterde game-nerd bent. Ik vermoed dat een nieuweling er van af zou stuiteren, vooral omdat de eerste paar uur echt saai zijn.
Het is weer het einde van de wereld
Om zo verwarrend mogelijk te zijn, Replicant is een remake van een versie van NieR die niet beschikbaar was buiten Japan. De originele game werd in twee edities geleverd, Gest alt en Replicant, naar verluidt omdat de ontwikkelaars dachten dat een oudere hoofdrolspeler aantrekkelijker zou zijn voor een wereldwijd publiek.
In Gest alt, de enige NieR-Amerikanen tot nu toe, speel je als een man van middelbare leeftijd met een ziekelijke dochter; in Replicant, waarop de remake van 2021 is gebaseerd, ben je een tiener met een ziekelijk jonger zusje.
Hoe dan ook, NieR is een spin-off van het vijfde einde van de game Drakengard uit 2003. Het laatste gevecht in een fantasiewereldoorlog sloeg over in het moderne Tokio en veroorzaakte een magische nucleaire winter.
Eeuwen later woont je hoofdpersoon in een klein dorp en verdient hij de kost door klusjes te doen voor zijn buren. Om je zus te genezen van een vreemde ziekte, sluit je een deal met een gesproken boek om de kracht te krijgen om het artefact te vernietigen dat de bron van die ziekte zou kunnen zijn.
De kern van de gameplay van Replicant is een mix van snel bewegende melee-gevechten en een arcade-shooter. Zodra je je boekmaatje hebt gevonden, vliegt hij over je schouder en kan hij onafhankelijk van je personage worden bestuurd, een stroom kogels afvuren of opladen om grote kernwapens op afstand af te leveren.
Het heeft iets van die God of War-energie, waar standaardvijanden er niet zijn om je te bedreigen, maar om gestyled te worden. Er zijn een paar moeilijke delen, maar Replicant op normale moeilijkheidsgraad voelt veel meer aan het verhaal dan aan welke uitdaging dan ook.
Stop me als je deze hebt gehoord
NieR kreeg in 2010 een ruwe ontvangst, maar bereikte uiteindelijk een cultstatus. Dat leidde tot een indirect vervolg, Automata uit 2017, wat een verrassende hit was, en daarom hebben we de Replicant-remake gekregen.
In 2021 vind ik het moeilijk om de opnieuw gemaakte Replicant als veel meer te zien dan de ruwe versie van Automata. De brede streken zijn er, zoals het hybride vechtsysteem en de algemene vloeiendheid van de gevechten, maar het voelt niet nodig naast het vervolg.
Dat wil niet zeggen dat het tijdverspilling is. De openingstijden van Replicant zijn waarschijnlijk het grootste minpunt. Het bouwt het dorp van je personage op als een landelijke oase in een wereld die op instorten staat, maar doet dit door het te vullen met ophaalopdrachten en gezichtsloze mensen.
Het voelt als een kurkdroge parodie op de startgebieden in honderd Japanse RPG's, waar je net genoeg een kijkje krijgt in de aangename geboorteplaats van je personage, zodat het je kan schelen wanneer het wordt opgeblazen. In Replicant grenst zijn saaie karakterloosheid aan een grap, zo eerlijk gespeeld dat ik niet zeker weet of het een grapje is of niet.
Zodra het op snelheid komt, wordt Replicant interessant, met een duister gevoel voor humor en verwrongen gevoeligheden. Er is een vrij typische soort JRPG-setting en plot nodig - een post-apocalyptische zoektocht om een geliefde te redden - en zet hem ondersteboven, zijwaarts en op zijn kop, en schiet hem dan uit een luchtsluis.
Dat gaat echter terug naar het eerdere punt, over zijn doelgroep. Wanneer de credits rollen, komt Nier: Replicant over als niets anders dan een 20-uur durende inside joke voor hobbyveteranen. Dat is een getuigenis of een waarschuwing, afhankelijk van waar je vandaan komt.
