Belangrijkste afhaalrestaurants
- Polyend's Play is een slim ontworpen sequencer met generatieve vaardigheden.
- De gerichte eenvoud maakt complexe, interessante composities mogelijk.
-
Het ziet er ook echt gaaf uit.
Het lijkt misschien voor de hand liggend, maar bij muziek draait het allemaal om de noten die je kiest en in welke volgorde je ze speelt. In elektronische muziek is dat meestal de taak van een sequencer, maar wat als de sequencer inspraak heeft in je compositie ? Dat is Polyend's nieuwe Play.
Er zijn bijna net zoveel sequencers als er meningen zijn over de beste soort. En de Play, onlangs aangekondigd tijdens de Superbooth-muziekshow in Berlijn, is een rare. Het speelt samples af, maar kan ze niet opnemen. Het kan synthesizers aansturen via MIDI, maar het heeft geen ingebouwde geluidsgeneratoren. En toch is het een van de meest interessante sequencers die in een tijdje is verschenen. Het bewijst dat focus, niet een overdaad aan functies, eerder een voordeel dan een belemmering kan zijn.
"Persoonlijk vind ik het een geweldig apparaat. Ik heb geen diepgaande synthese- of bewerkingsmogelijkheden nodig", zei muzikant RFJ in een forumthread waaraan Lifewire deelnam. "Het is de sequencer hier die de truc echt omdraait. De gecontroleerde willekeurige en glitched ratelende fade-achtige dingen die het doet, zelfs de auto beat-generatie, ik denk dat dat alles het echt onderscheidt."
Sequencers
Eerst een beetje kijken naar wat sequencers doen. Als u piano of gitaar speelt, kunt u uw uitvoering live opnemen in opnamesoftware, een tape of een looperpedaal. Je kunt dit doen met een drummachine of synthesizer, maar het is waarschijnlijker dat je die noten in volgorde zet. Gewoonlijk is een balk met muziek verdeeld in 16 stappen (vier kwartnoten per tel), en u vertelt het apparaat wat u bij elke stap moet spelen (of niet). Je kunt ook de lengte van de noot, de snelheid (hoe luid het is) en nog veel meer specificeren.
Het voordeel is dat je deze reeksen gemakkelijk kunt bouwen en wijzigen, ze kunt herhalen, kopiëren en wijzigen. Het is een beetje een kip en ei situatie. Is elektronische muziek loop-based en repetitief omdat het sequencers gebruikt, of andersom?
The Play werkt als volgt: je krijgt een groot raster van oplichtende knoppen en een heleboel knoppen. De knoppen doen altijd hetzelfde (of twee dingen - er is een shift-knop om de secundaire functie te kiezen), dus je kunt leren om de gebruikersinterface door het geheugen te omzeilen.
Het raster bestaat uit acht rijen van 64 stappen (acht tracks van één maatlengte), plus een 4x8 raster voor het spelen van noten of het kiezen van modi. Je kiest een geluid en tikt vervolgens op een rasterknop om het op die stap te plaatsen.
Volledig willekeurig
Omdat sequenties zijn gebaseerd op patronen, kunnen ze in de loop van de tijd door de software worden veranderd. In het geval van de Play is dit een soort begeleide generatieve muziek. Met de Chance-functie kunt u enkele wijzigingen in uw reeks aanbrengen door aan een knop te draaien en een procentuele kans in te voeren dat er iets verandert. "Iets" kan in dit geval bijvoorbeeld de toonhoogte, het octaaf, de lengte of de kans op spelen van een noot zijn. Het kan ook eventuele toegepaste audio-effecten wijzigen. Dit wordt elke keer dat een balk wordt afgespeeld opnieuw toegepast.
De Random-besturing is een soort eenmalige dobbelsteenworp die je geselecteerde tracks kan verwisselen. Zodra u een resultaat krijgt dat u bev alt, drukt u op de knop Opslaan om het te behouden.
Op deze manier nodigt de Play uit tot speelse interactie met het apparaat. De gebruiker (jij) en het apparaat werken samen om iets te creëren dat jullie beiden alleen hadden kunnen doen.
In 2004 publiceerde muzikant Tom Jenkinson, ook bekend als Squarepusher, een essay in het tijdschrift Flux. In Collaborating With Machines stelt Jenkinson dat de machine net zo actief is in het creatieve proces als de kunstenaar. Dat wil zeggen, de beperkingen en het ontwerp dwingen de muzikant om het op een bepaalde manier te gebruiken. Dit geldt zelfs voor oudere instrumenten. Een gitarist zal andere melodieën bedenken dan een pianist, alleen al vanwege de manier waarop de noten zijn ingedeeld.
Speel
The Play is verre van de enige sequencer met op toeval gebaseerde trucs, maar het lijkt wel een van de leukste om op deze manier te gebruiken. Nee, het kan niet samplen van een audiobron (u laadt geluiden op een SD-kaart), en het ontwerp met één (of twee) functies per knop betekent dat het minder doet dan sommige andere machines.
"Zo teleurgesteld dat dit geen voorbeeld biedt voor flippen, hakken, snijden, enz.", zegt muzikant Echo Opera in een forumthread. "Wie gebruikt Samples en hakt ze tegenwoordig niet in stukjes en resample?"
Maar de focus en de flow die het mogelijk maakt, zijn precies waar een muzikant van houdt. Hiermee kun je in de groove blijven, aan de muziek werken en niet uitzoeken hoe je het apparaat moet gebruiken. En dat is een vrij zeldzame functie in de hedendaagse muziekdozen.
