Belangrijkste afhaalrestaurants
- Boyfriend Dungeon is een veel betere visuele roman en kerkercrawler dan ik me had kunnen voorstellen.
- Verkenning en monstergevechten voelen geweldig, maar dragen ook bij aan je relaties.
- Er is iets om van te houden aan elk personage dat niet Eric is.
Het concept van kerkerduiken terwijl ik wapens hanteer waarmee ik kan daten, trok mijn aandacht, terwijl de verfijnde personages en het graven van kerkers me geboeid hielden.
Boyfriend Dungeon is tot nu toe een mooie (en surrealistische) ervaring geweest en is helemaal niet wat ik had verwacht. Ik ging naar binnen en dacht dat het een enigszins typische visuele roman met een twist zou zijn, waarin de mensen die ik ontmoet - en mogelijk date - ook zwaarden zijn. Ik wist ook dat ik mijn scherp geklede vrienden mee zou nemen naar de "dunj" om monsters te bestrijden en relaties te verbeteren buiten romantische diners en zo.
Dat is waar, maar het is ook veel meer dan dat. Bijna elk personage is op zijn eigen manier leuk en interessant. Tijd doorgebracht in de "dunj" is productief en ook erg leuk. Eerlijk gezegd kan ik meestal niet kiezen tussen op een date gaan of een poging wagen om een betere kerker te rennen.
De "Dunj" verkennen
In de "dunj" springen om monsters te doden is het meest videogame-achtige deel van Boyfriend Dungeon, geen verrassingen daar. Wat me echt overrompelde en fascineerde, was te ontdekken dat de lokale monsterhotspot ook een manifestatie was van de eigen angsten en onzekerheden. Ik weet dat ik het als psycholoog nooit zou kunnen hacken, maar ik vind het een heel interessante benadering van een RPG-achtige kerkercrawl. De monsters representatief maken voor de diepgewortelde problemen van het personage? Ja. Meer van dat alstublieft.
Zoals ik al zei, is de "dunj" ook gewoon een leuke tijd. Er zijn heel veel breekbare voorwerpen die meestal goodies bevatten, zoals geld of knutselmaterialen. Je kunt wapens tussen verdiepingen wisselen als je je bewegingen wilt mixen (of iemand anders wilt nastreven). De gerandomiseerde vloerindelingen zorgen er ook voor dat het zoeken naar geheimen en schatten niet saai wordt.
Vanuit het perspectief van de gamewereld ren ik met een vriend door een winkelcentrum terwijl ik letterlijk vecht tegen mijn angst voor verandering, en daar hou ik van. Maar het is ook leuk om te doen, en voelt nooit als een sleur - tenminste niet het slechte soort. Ik kijk altijd uit naar de volgende kamer waar we even kunnen stoppen en samen kunnen genieten van een rustig moment. Misschien wil ik echt zien welke vorm de baas van het gebied gaat aannemen.
Op zoek naar liefde
Het smeden van relaties is ook super belangrijk, en net zo leuk als een uitstapje door de "dunj" (zolang ik niet praat met een bepaald personage genaamd Eric). De cast is enorm divers en iedereen (die niet Eric is) heeft een heel uitgesproken persoonlijkheid waardoor het leuk is om mee te praten. Niet alleen op een "let's date"-manier; Ik wil legitiem zien wat er met iedereen gebeurt (behalve Eric). Ik wil leren koken met Sawyer, Isaac helpen vrede te sluiten met zijn vader, en hopen dat Pocket me op een dag misschien zal laten aaien.
Ok, over Eric. De man is onuitstaanbaar, aanmatigend, zelfvoldaan, gemeen, onbeleefd, griezelig en mogelijk ook een racistische zwaard? Ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven, maar hij heeft een probleem met zwaardvechters, en dat, plus zijn onophoudelijke avances, maakt me ongemakkelijk. Zijn bestaan in het spel is geen slechte zaak - mijn intense afkeer van hem laat zien hoe sterk het schrijven kan zijn - maar ik haat hem als personage. Ik zeg hem steeds dat hij zich moet terugtrekken en niet langer een eikel moet zijn tegen mijn vrienden, maar ik weet niet of hij ooit het punt zal begrijpen.
Ik was niet alleen schattig toen ik zei dat ik het moeilijk vond om te beslissen tussen mezelf in de strijd werpen of op date gaan. Ik heb zo oprecht geïnvesteerd in bijna alle personages dat wanneer ik een datumlocatie zie verschijnen, ik terecht verscheurd word tussen de twee opties. Ik veronderstel dat het maar goed is dat de twee elementen elkaar een beetje overlappen, op die manier heb ik een reden om beide te blijven doen.
Boyfriend Dungeon zijn twee leuke en interessante games die op zichzelf goed werken, maar nog beter samen werken, elkaar voeden en ondersteunen. Ik wil niet stoppen met spelen omdat ik zoveel plezier heb in de "dunj", en ook omdat ik wil zien wat er daarna gebeurt. Ik do wil zeggen dat als je het leuk vindt om een van deze soorten spellen te spelen, je Boyfriend Dungeon absoluut moet proberen. Het is een geweldige tijd, hoe je het ook snijdt.
