Belangrijkste afhaalrestaurants
- Kena is een pittoresk, kleurrijk avonturenspel dat meer dan een beetje doet denken aan de 3D Legend of Zelda-spellen.
- Hoewel het vrolijk en kleurrijk genoeg begint, met tonnen schattige kleine monsters, is het stiekem een spookachtig, vaag triest spookverhaal.
- De moeilijkheidscurve is zo steil dat volwassenen of oudere broers en zussen soms de controller willen overnemen, vooral voor baasgevechten.
Kena: Bridge of Spirits is stiekem. Het lokt je naar binnen met zijn weelderige, prachtige bergachtige omgevingen en vrolijke, spelende kinderen, en voor je het weet wordt je gezicht ingestort door boze bosgolems.
Ik wist niet zeker wat ik kon verwachten als ik naar binnen ging. Ik had van tevoren niet veel over Kena gehoord, maar op de dag dat het uitkwam, begon de helft van de gamers die ik ken plotseling zijn lof te zingen. Natuurlijk kan een deel daarvan worden toegeschreven aan het feit dat Kena beschikbaar is op de PlayStation 5, omdat er niet zoveel anders te spelen is, maar niet alles. Het maakte me nieuwsgierig.
Kena bleek een ietwat ouderwets actie-avonturenspel te zijn, maar een met een glansniveau dat veel reguliere releases te schande maakt. Het was duidelijk een liefdeswerk van de ontwikkelaars, en dat is te zien aan elk griezelig monster en uitgebreide puzzel.
Het is ook een van de mooiere indiegames die dit jaar uitkomt, met een solide cartoonvibe die de aandacht van kinderen zou moeten trekken en vasthouden. Als je geniet van, laten we zeggen, 3D Zelda-spellen zoals Skyward Sword, maar het niet leuk vindt hoe lang het duurt om ergens te komen, dan is Kena precies jouw probleem.
De dood komt snel op je af
Het titelpersonage is een spirituele gids, die de onwillige doden helpt om verder te gaan naar het hiernamaals. Terwijl ze op weg is naar een heiligdom op een bergtop, komt Kena een paar spookkinderen tegen die haar om hulp smeken bij het vinden van hun vermiste broer.
Onderweg vindt ze een verlaten dorp, evenals dikke lagen corrupte flora en fauna die haar pad bij elke bocht blokkeren. Er is iets ernstig misgegaan met het heiligdom, en de berghelling is besmet met monsters en boze geesten.
Kena is niet alleen goed met een quarterstaff, maar pakt snel een gevolg van kleine beestjes op, Rots genaamd, die veel van het (letterlijke) zware werk voor haar doen. Ze kunnen worden gebruikt om puzzels op te lossen, de omgeving te zuiveren, gevallen puin mee te nemen en in een gevecht, als een kortdurende verdoving tegen één vijand tegelijk.
Er zijn meer Rots te vinden in de wereld van de game als beloning voor verkenning, en het duurde niet lang of ik had een klein leger van de kleine jongens die me volgden. Ik denk dat het belangrijk is om erop te wijzen dat je een breed scala aan kleine hoedjes kunt en moet vinden om je Rot-vrienden op te zetten, wat het soort onzin is dat meer van dit soort games moeten doen.
Kena verbergt vaak enkele van de gekkere Rot-hoeden achter enkele van de moeilijkste optionele uitdagingen, waarvan je zou denken dat het gek zou zijn, maar dat op de een of andere manier niet is. Ja, het kostte me zes pogingen om deze gevechtsuitdaging te volbrengen, maar nu heb ik een eenhoornhoed. De moeite waard.
Plakken en bewegen
Kena is de eerste game van Ember Lab, dat in de eerste plaats een animatiestudio is. Het maakte ook een goed ontvangen Legend of Zelda-fanfilm in 2016.
Met dat in gedachten, voel ik me op mijn gemak om te zeggen dat Kena veel van Zelda's DNA heeft, vooral de games uit de jaren 2000 zoals Twilight Princess. Het heeft een grote wereld die verkenning vereist, met tonnen kleine beloningen verborgen in elke hoek, evenals Zelda's talent voor schuine puzzels.
Het gevecht is echter veel moeilijker met verschillende bazen die reacties van een fractie van een seconde vereisen. Kena doet het je de eerste paar uur rustig aan, maar de zijwieltjes gaan eraf zodra je het einde van zijn eerste grote zoektocht hebt bereikt.
Het is ook een griezelige algehele ervaring. Kena is geenszins een horrorspel, maar het komt ongeveer overeen met sommige van de duistere Disney-films. Als je cool bent als je kind de laatste 20 minuten van The Little Mermaid ziet, is Kena geen probleem, maar de monsters worden wel gek.
Ik breng de inhoudswaarschuwing naar voren omdat Kena, met zijn visuele mix van Avatar en Pixar, is als kattenkruid voor kinderen. Het is een goede game op zich, maar een geweldige game voor ouders om met hun kinderen als publiek te spelen… zolang die kinderen maar een mooi, lang spookverhaal aankunnen.
