Belangrijkste afhaalrestaurants
- Roguebook is een gerandomiseerde kerkercrawl waarbij je een winnende strategie moet bouwen uit willekeurige kaarten en vaardigheden die je vindt.
- De game is gemaakt voor meerdere korte runs, dus het is erg hapklaar en schema-vriendelijk.
- Het is moeilijk om geen rechte lijn te trekken tussen Roguebook en Slay the Spire uit 2018.
Als je van kaartspellen, duistere fantasie, tactische ervaringen en herhaaldelijk vermoorden houdt, is Roguebook een samenvloeiing van je specifieke interesses.
Nieuw op Steam deze week, Roguebook is een "deckbuilding roguelike" van Richard Garfield, de maker van Magic: The Gathering, en de indie Belgische studio Abrakam, vooral bekend om zijn kaartspel Faeria uit 2017.
Ik stop altijd honderden uren in dit soort games, vooral omdat ze gemakkelijk op te pikken zijn en voor korte tijd te spelen, maar ze belonen ook slimheid, strategie en goed nadenken. Roguebook is snel, diep en verslavend, maar in vergelijking met andere recente deckbuilders zoals Slay the Spire, heeft het één groot mechanisch probleem dat enige uitleg behoeft.
Eén verkeerde beweging kan ernstige gevolgen hebben voor de rest van je huidige run, en het is gemakkelijk om een hele kaart te doorlopen zonder iets nuttigs te verzamelen.
Kijk eens in een boek
Het titulaire Roguebook is een magische gevangenis, waarin verschillende avonturiers en een behulpzame koopman zijn opgesloten in de pagina's van een blanco boek.
Als een team van twee unieke personages, aanvankelijk Sharra de Drakendoder en Sorocco de half-boeman, ga je op een kaart die grotendeels leeg is op zoek naar een ontsnappingsroute die alleen theoretisch bestaat.
Nogmaals, als je net zoveel tijd in Slay the Spire of soortgelijke deckbuilders hebt gestoken als ik, zal Roguebook je meteen bekend voorkomen. Je verzamelt middelen door gevechten te winnen, en met die middelen, met name magische inkten en penselen, kun je een groter deel van de kaart openen, wat meer middelen en potentiële ontmoetingen onthult.
Als je geen manieren meer hebt om de kaart uit te breiden, is het tijd om te kijken of je de vuurkracht hebt om de baas van de kaart met succes te confronteren.
Je gevechtsarsenaal in Roguebook bestaat uit kaarten. In het begin heb je maar een handvol zeer basale aanvallen en blokkades, maar hoe meer je vindt, hoe ingewikkelder je strategieën kunnen worden.
Het op vaardigheden gebaseerde deel van Roguebook, en het deel dat het voor mij zo verslavend maakt, is doen wat je kunt met wat je krijgt. Het is de bedoeling dat je de willekeurige kaarten, schatten, buffs en andere bronnen die je kunt vinden, neemt en vervolgens uitzoekt hoe je ze in een handomdraai kunt samenstellen tot een nuttige, spelwinnende strategie. Het is 52 kaarten ophalen… tot de dood.
Als je een perfectionist bent, zoals ik, kan dit gekmakend zijn. Eén verkeerde beweging kan ernstige gevolgen hebben voor de rest van je huidige run, en het is gemakkelijk om een hele kaart te doorlopen zonder iets nuttigs te verzamelen. Gelukkig krijg je zelfs voor een mislukte run een paar handige bonussen.
Volg de leider
Een extra complicatie in Roguebook is dat tijdens een gevecht je personages in de rij staan. De leider wordt tijdens de beurt van de vijand aangevallen, terwijl je secundaire personage achterin wordt beschermd. Je kunt van positie wisselen door bepaalde kaarten te spelen, en veel vaardigheden veranderen, soms dramatisch, afhankelijk van de positie van een personage.
Zoals spelers van oude kaartspellen weten, is een deel van het bouwen van een kaartspel het geluk van de trekking. Je kunt de sterkste kaarten ter wereld hebben, maar als je ze niet trekt wanneer je ze nodig hebt, zijn ze nutteloos.
In Slay the Spire is het antwoord daarop om je kaartspel af te slanken om het moeilijker te maken om een slechte openingshand te krijgen. In Roguebook is er echter een mechanisme waarmee je nieuwe en nuttige passieve vaardigheden krijgt naarmate je kaartspel groeit. Het is de bedoeling dat je zoveel mogelijk nieuwe kaarten pakt en vervolgens vertrouwt op de mechanismen voor tekenen/weggooien om het verschil goed te maken.
Voor Sharra en Sorocco is dit gekmakend. Ik heb met beide maar één strategie gevonden die consistent leek te werken, en ze dwingen je om effectief twee decks tegelijk te bouwen.
Het is veel minder een probleem voor de twee ontgrendelbare personages. Vooral Aurora, de schildpaddame, heeft een zeer haalbare basisstrategie - bij twijfel meer kikkers oproepen - samen met veel trekmechanica. Het is alsof Sharra en Sorocco ruwe schetsen zijn, terwijl Aurora eigenlijk is gebouwd voor Roguebook als een eindproduct.
Het is een frustrerende gril van een interessant spel. Roguebook is een solide en verslavende instap in het deckbuilder-genre dat de laatste jaren populair is geworden.
