Belangrijkste afhaalrestaurants
- Je houdt van Monster Hunter-spellen of je hebt er niets aan. Monster Hunter Rise is geen uitzondering.
- Rise zet de evolutie van de serie voort uit Monster Hunter: World uit 2018, hoewel het nog steeds voornamelijk ruwe randen zijn.
- Het heeft een steile leercurve en werpt vanaf het begin veel op je af.
Monster Hunter Rise is bizar ontoegankelijk en onnodig ingewikkeld, net als Monster Hunter: World, maar deze geeft me tenminste een gigantische hond waar ik rond kan rijden.
Rise is misschien wel een van de beste coöpgames op de Switch, maar het is het soort spel waarvoor je een mentor nodig hebt, zo niet een volledige universiteitscursus van 101 niveaus. Vanaf de sprong is Rise een nest van menu's, submenu's, radiale menu's, onophoudelijke tutorials en regels bovenop regels, waarbij elk nieuw wapen, mechanisme en monster een nieuwe reeks leuke feiten presenteert om te weten en te vertellen. Het is verbazingwekkend dat een serie die zo populair is, ook zo moeilijk is om in te komen.
Als je een groep vrienden hebt om mee om te gaan, een paar dagen om de leercurve te doorstaan en een enorme hoeveelheid geduld, ontwikkelt Rise zich uiteindelijk tot een lonende ervaring met een open einde. "Uiteindelijk" doet echter veel werk in die zin.
Het deel van dit verhaal dat altijd hetzelfde is
In Monster Hunter Rise ben je opnieuw een beginnende jager in het gilde. Deze keer bescherm je je geboorteplaats, het landelijke dorp Kamura, tegen een dreigende stormloop van monsters die bekend staat als de Rampage. Jouw taak is in eerste instantie om Kamura's verdediging te helpen versterken en zijn voorraden op te bouwen in afwachting van de komende zwerm, en vervolgens genoeg ervaring en vuurkracht op te doen zodat je hem kunt helpen afweren.
Er is echter bijna geen urgentie. Rise gaat er vooral over je neer te zetten in een enorme zandbak in de wildernis vol monsters om op te jagen, beestjes om te vangen, geheimen om te vinden, bergen om te beklimmen en planten om te oogsten, en je vervolgens in je eigen tempo vooruit te laten gaan. Van fase naar fase gaan in het hoofdverhaal is een kwestie van het voltooien van de missies die je leuk vindt, wanneer je ze wilt doen. Op zijn manier kan het een opmerkelijk relaxte ervaring zijn.
Het subtiele genie van Monster Hunter is altijd geweest dat er een gamemonteur voor nodig is, die meestal een bijzaak is, die materialen en reagentia verzamelt voor het maken van wapens en bepantsering, en deze op het toneel zet. Het is een fantasiesafari in hart en nieren, met nieuwe wapens om te beheersen, monsters om op te jagen en een vriendelijke hondenvriend die zowel als rijdier als gevechtsgenoot dient.
Je ziet eruit als mijn volgende nieuwe hoed
Rise, in zijn verdediging, beweegt een stuk sneller dan zijn voorganger, Monster Hunter World uit 2017. Die game voelde aan alsof hij actief tegen je vocht tijdens de opening en tutorial. Ter vergelijking: Rise brengt je in iets minder dan 45 minuten in de actie en alleen.
Dat betekent niet dat het je bijna alles leert wat je zou willen weten. Niets in Rise werkt zoals je zou denken, of het nu gaat om wapenstijlen, het maken van voorwerpen, het gebruik van voorwerpen, meedoen met een vriend in hun spel, een vriend uitnodigen om met je mee te doen aan je spel of het gevecht aangaan. Het is vastbesloten om te werken volgens zijn eigen consistente maar idiosyncratische regels, en je mag verwachten dat je de eerste paar uur van het spel speelt met een browsertabblad open.
Mijn eerste nederlaag in Rise kwam omdat ik in het heetst van de strijd verwoed verschillende menu's doorbladerde om te onthouden aan welke knop mijn genezingsdrankje was toegewezen. Toen schopte een gigantische hagedis-beer mijn kapsel naar binnen.
Wat me langzaam deed veranderen in Rise, was spelen met een vriend die een veteraan van de serie was, die me door de moeilijkste plekken van de game kon leiden. Met een team achter je wordt het leren spelen van Rise een haalbare uitdaging. Daarna wordt het langzaam echt leuk.
Op dat moment opent het zich dramatisch. De monsters worden groter, je doelen krijgen vorm en je komt geleidelijk aan op een punt waarop je je een krachtige jager voelt. Je kunt ontspannen door door de wildernis te rijden en bloemen te plukken en bergen te beklimmen, of jezelf uitdagen door steeds grotere monsters te verslaan, tot en met echte draken.
Die leercurve is echter steil. Ik zou zo ver gaan om te zeggen dat het niet de moeite waard is om Rise alleen te spelen. Je hebt een coöpploeg nodig, en idealiter een buddy die veel van deze Monster Hunter of die ervoor heeft gespeeld.
Rise is misschien niet zo moeilijk om in te komen als World was, maar het is nog steeds een van de minst toegankelijke videogames die ik ooit heb gespeeld, en het maakt het echt moeilijk om serieus aan te bevelen.
