Met internet verbonden digitale diensten zijn ons nu zo bekend dat academici en industrieleiders zich zijn gaan verdiepen in de morele principes die het gedrag van gebruikers en bedrijven in de digitale sfeer zouden moeten bepalen.
Dit (relatief) stabiele begrip van digitale tools, gekatalyseerd door de recentelijk geuite frustratie van het grote publiek over een aantal van hen, heeft zich gemanifesteerd in een cluster van discussies die door sommigen gezamenlijk worden aangeduid als 'digitale ethiek'.
Dus wat is digitale ethiek?
Toegegeven, digitale ethiek blijft een nieuwe complexiteit krijgen naarmate de technologie evolueert. Het is echter nog steeds belangrijk om waardering te ontwikkelen voor hun huidige staat, omdat het gebruikers in staat stelt het debat vorm te geven en weloverwogen keuzes te maken.
In een notendop, digitale ethiek zijn de normen die erop gericht zijn ervoor te zorgen dat de autonomie en waardigheid van gebruikers op internet worden gerespecteerd. Terwijl traditionele ethiek betrekking heeft op relaties tussen individuen en bedrijfsethiek betrekking heeft op relaties tussen bedrijven en klanten, combineert digitale ethiek deze om van toepassing te zijn op twee (of meer) partijen die online interactie hebben.
Op deze manier schrijft de digitale ethiek voor hoe twee personen die online communiceren, zich moeten gedragen, hoe twee bedrijven op verantwoorde wijze internethandel moeten voeren en hoe bedrijven hun gebruikers moeten behandelen.
Digitale ethiek staat nog in de kinderschoenen, dus er zijn niet echt geaccepteerde termen voor subcategorisatie. Om meer details te onderzoeken, zullen we echter rekening houden met 'persoonlijke digitale ethiek' en 'digitale bedrijfsethiek'.
Wat zijn persoonlijke digitale ethiek?
Persoonlijke digitale ethiek omvat hoe individuele gebruikers elkaars recht op zelfbeschikking online respecteren. Wat deze uniek maakt in vergelijking met de typische ethiek die interpersoonlijk gedrag stuurt, is dat, gezien de aard van online-infrastructuur, communicatie bijna altijd wordt bemiddeld door een privébelang of een derde partij.
In de fysieke wereld heeft je locatie bijvoorbeeld weinig invloed op hoe je andere mensen moet behandelen - of je nu op openbaar of privéterrein bent, de verwachtingen van beleefdheid zijn in wezen hetzelfde. Of je nu met iemand te maken hebt via e-mail of op Facebook, verandert echter enorm de verplichtingen die je jegens hen hebt.
Maar wat zijn deze verplichtingen precies? De primaire plicht van gebruikers is om te handelen op een manier die de keuzes van andere gebruikers met betrekking tot hun eigen privacy en veiligheid behoudt.
Er zijn duidelijke voorbeelden van wat dit inhoudt. Het is duidelijk verkeerd om iemand te 'doxxen', wat inhoudt dat gevoelige persoonlijke informatie (meestal hun thuisadres) wordt onthuld waarmee anderen hen fysiek of psychisch kunnen schaden. Maar dit principe bindt gebruikers ook op minder voor de hand liggende maar even belangrijke manieren.
Hier is een applicatie die dit verheldert: je mag niet iemand op een foto zetten die er niet mee heeft ingestemd als je van plan bent om deze online te delen. Het is over het algemeen beleefd om geen foto van iemand te maken zonder het te vragen, maar dit krijgt een nieuwe dimensie wanneer sociale media in beeld komen.
Zelfs als je foto-onderwerp geen profiel op sociale media heeft (vooral in dit geval), ontzeg je ze door hun afbeelding te plaatsen de kans om te kiezen waar ze verschijnen. Bovendien, met de vooruitgang in gezichtsherkenning, stel je ze breder bloot dan je misschien beseft, aangezien het scannen van gezichten via internet steeds dichter bij de realiteit kruipt.
Zoals bij elke ethische discipline, zou digitale ethiek geen bestaansrecht hebben als er volledige consensus zou zijn. Persoonlijke digitale ethiek, bij uitbreiding, hebben hun gebieden van verhitte discussie. Alvorens de huidige ethische dilemma's te bespreken, moet worden benadrukt dat deze behandeling niet bedoeld is om een oordeel te vellen, maar alleen om de huidige staat van moreel redeneren rond digitale technologieën te identificeren.
Een onderwerp van bijzonder belang in het politieke discours is of het terecht is om degenen die beledigende of gevaarlijke ideeën aanhangen te schande te maken en hun werkgevers onder druk te zetten om actie tegen hen te ondernemen.
Sommige activisten in de politieke arena nemen in toenemende mate een tactiek aan om individuen uit te buiten waarvan zij denken dat ze ideeën verspreiden die hatelijk of bedreigend zijn voor bepaalde groepen. De grondgedachte hierachter is dat als men een standpunt naar voren brengt dat schadelijk is voor bepaalde groepen, men daar wederzijdse sociale en financiële gevolgen van moet ondervinden.
Een ander twistpunt in persoonlijke digitale privacy is of ouders foto's van hun kinderen (vooral baby's en peuters) online moeten plaatsen, aangezien ze van nature geen toestemming kunnen geven.
Er is in dit opzicht geen vaste norm. Sommigen beweren dat ouders het imago van hun kind kunnen publiceren, aangezien het ouderschap een belangrijk levensmoment is dat ouders het recht hebben om te delen. Anderen houden vol dat iemands wettelijke voogdij over een kind geen uitzondering mag zijn op het ijzersterke recht van het kind om te kiezen wanneer en hoe hun afbeelding wordt weergegeven.
Wat is digitale bedrijfsethiek?
De keerzijde van de medaille, en het gebied dat veel meer aandacht trekt, is 'digitale bedrijfsethiek'. Nogmaals, omdat praktisch overal op internet "privé-eigendom" is, hebben de regels die deze spelers uit de particuliere sector hun gebruikers opleggen, verstrekkende gevolgen voor de privacy.
Digitale bedrijfsethiek draait voornamelijk om de praktijken van online platforms zoals sociale netwerken die gevoelige informatie over gebruikers verzamelen. Deze verzameling is vaak nodig voor platforms om de ervaring van hun product te leveren, maar er is geen uniforme verwachting over wat er met deze informatie kan en moet worden gedaan.
Bedrijven nemen gewoonlijk de houding aan dat als hun gebruikersovereenkomst, hoe geheimzinnig ook, de verkoop van gebruikersgegevens toestaat, er niets mis is met het verkopen van gegevens aan een "partner" om welke reden dan ook. Wanneer privacyvoorvechters dit ter discussie stellen, gaan bedrijven er meestal op in dat het gratis aanbieden van een dienst op de een of andere manier inkomsten moet genereren, en dat gebruikers beter moeten weten dan iets voor niets te verwachten.
Het probleem wordt verder gecompliceerd door het feit dat de verkoop van gebruikersgegevens door particuliere platforms de overheid in staat stelt de wettelijke limieten op informatie die zij over burgers kan verzamelen, te omzeilen. Overheidsinstanties kunnen in veel gevallen dezelfde informatie verkrijgen als met een huiszoekingsbevel, maar met een gerechtelijk bevel dat veel minder gerechtelijke beperkingen oplegt. Bovendien is het overheidsinstanties in de meeste rechtsgebieden niet uitgesloten van het kopen van gegevens van digitale platforms, net als andere particuliere bedrijven.
Net als bij persoonlijke digitale ethiek, heeft digitale bedrijfsethiek zijn eigen dialoog over hoe u meer rechtvaardige resultaten kunt bereiken. Er is spreekwoordelijk veel inkt gevloeid over de verdiensten om bedrijven expliciet en duidelijk te laten aangeven wat ze met gebruikersgegevens doen. In plaats van begraven in de servicevoorwaarden, moeten gegevensbeleid prominent worden weergegeven en gemakkelijk te begrijpen zijn, beweren voorstanders. Het principe wint aan kracht, maar is nog niet op grote schaal geïmplementeerd bij gebrek aan wetten die het afdwingen.
Een ander onderwerp is of premium-opties, waarbij services beloven betaling te accepteren om volledig af te zien van de verkoop van de gegevens van die gebruiker, vaker zouden moeten voorkomen. Momenteel bieden maar weinig online platforms premium-niveaus, en degenen die dat wel doen, garanderen dit zelden als een compleet alternatief voor de verkoop van gegevens.
Welke morele verplichtingen legt digitale ethiek op aan gebruikers?
Hoewel de bovenstaande punten zorgvuldige aandacht verdienen, helpt het om deze concepten te distilleren tot concrete stappen die we kunnen nemen om daadwerkelijk digitale ethiek in de praktijk te brengen.
Laten we dit net als eerder opsplitsen in het navigeren door problemen met persoonlijke en zakelijke digitale ethiek. In uw omgang met andere mensen die worden bemiddeld door een online service, moet u er altijd rekening mee houden hoe uw keuzes van invloed zijn op anderen. Vraag jezelf, voordat je een bericht maakt, af of het iemand anders zal beïnvloeden en of je het goed zou vinden als je in hun schoenen zou staan. Kortom, net als in het echte leven is de gouden regel online van toepassing, met het voorbehoud dat uw beslissingen online verder kunnen uitwaaieren vanwege het onmiddellijke, wereldwijde bereik van internet.
Als het gaat om digitale bedrijfsethiek, is het niet zozeer de verantwoordelijkheid van u, de gebruiker, om ervoor te zorgen dat u anderen geen schade berokkent, maar om ervoor te zorgen dat de services waarmee u omgaat, u geen schade berokkenen. Het eerste dat u zich moet afvragen bij het overwegen van een online platform, is hoe het zijn geld verdient. Het adagium "als je er niet voor beta alt, ben jij het product" is hier algemeen van toepassing. De volgende vraag die u moet stellen is: als het bedrijf persoonsgegevens verzamelt (en dat doet het waarschijnlijk ook), vertrouwt u dat bedrijf dan met uw gegevens?
