Honderden netwerkprotocollen zijn gemaakt om de communicatie tussen computers en andere soorten elektronische apparaten te ondersteunen. Zogenaamde routeringsprotocollen zijn de familie van netwerkprotocollen die computerrouters in staat stellen met elkaar te communiceren en op hun beurt op intelligente wijze verkeer tussen hun respectieve netwerken door te sturen.
Hoe routeringsprotocollen werken
Elk netwerkrouteringsprotocol voert drie basisfuncties uit:
- Discovery: Identificeer andere routers op het netwerk.
- Routebeheer: Houd de mogelijke bestemmingen bij (voor netwerkberichten) samen met enkele gegevens die het pad van elk beschrijven.
- Padbepaling: neem dynamische beslissingen over waar elk netwerkbericht naartoe moet worden gestuurd.
Een paar routeringsprotocollen (de zogenaamde link-state-protocollen) stellen een router in staat om een volledige kaart van alle netwerklinks in een regio te bouwen en te volgen, terwijl andere (afstand-vectorprotocollen genoemd) routers in staat stellen te werken met minder informatie over het netwerkgebied.
Bottom Line
Met de hieronder beschreven netwerkprotocollen kunnen computerrouters met elkaar communiceren terwijl ze verkeer tussen netwerken doorsturen. Ze behoren tot de meest gebruikte protocollen.
RIP
Onderzoekers hebben in de jaren tachtig het Routing Information Protocol ontwikkeld voor gebruik op kleine of middelgrote interne netwerken die verbonden waren met het vroege internet. RIP is in staat om berichten over netwerken te routeren tot een maximum van 15 hops.
RIP-compatibele routers ontdekken het netwerk door eerst een bericht te sturen waarin routertabellen van naburige apparaten worden opgevraagd. Buurrouters met RIP reageren door de volledige routeringstabellen terug te sturen naar de aanvrager, waarna de aanvrager een algoritme volgt om deze updates in zijn eigen tabel samen te voegen. Met geplande tussenpozen sturen RIP-routers hun routertabellen vervolgens periodiek naar hun buren, zodat eventuele wijzigingen over het netwerk kunnen worden verspreid.
Traditionele RIP ondersteunde alleen IPv4-netwerken, maar de nieuwere RIPng-standaard ondersteunt ook IPv6. RIP gebruikt UDP-poorten 520 of 521 (RIPng) voor zijn communicatie.
OSPF
Open Shortest Path First is gemaakt om enkele van de beperkingen van RIP te overwinnen, waaronder:
- 15 beperking van het aantal hops.
- Onvermogen om netwerken te organiseren in een routeringshiërarchie, belangrijk voor beheersbaarheid en prestaties op grote interne netwerken.
- Aanzienlijke pieken in netwerkverkeer gegenereerd door het herhaaldelijk opnieuw verzenden van volledige routertabellen met geplande tussenpozen.
OSPF is een open, openbare standaard die wijdverbreid wordt toegepast door veel leveranciers in de branche. OSPF-compatibele routers ontdekken het netwerk door identificatieberichten naar elkaar te sturen, gevolgd door berichten die specifieke routeringsitems vastleggen in plaats van de hele routeringstabel. Het is het enige routeringsprotocol met linkstatus dat in deze categorie wordt vermeld.
EIGRP en IGRP
Cisco heeft het Internet Gateway Routing Protocol ontwikkeld als een ander alternatief voor RIP. De nieuwere Enhanced IGRP (EIGRP) maakte IGRP vanaf de jaren negentig overbodig. EIGRP ondersteunt klasseloze IP-subnetten en verbetert de efficiëntie van de routeringsalgoritmen in vergelijking met oudere IGRP. Het ondersteunt geen routeringshiërarchieën, zoals RIP.
Oorspronkelijk gemaakt als een eigen protocol dat alleen kan worden uitgevoerd op apparaten uit de Cisco-familie, is EIGRP ontworpen met als doel een eenvoudigere configuratie en betere prestaties dan OSPF.
Bottom Line
Het Intermediate System to Intermediate System-protocol werkt op dezelfde manier als OSPF. Hoewel OSPF de populaire keuze werd, blijft IS-IS wijdverbreid in gebruik door serviceproviders die hebben geprofiteerd van het protocol dat aanpasbaar is aan hun gespecialiseerde omgevingen. In tegenstelling tot de andere protocollen in deze categorie, werkt IS-IS niet via Internet Protocol (IP) en gebruikt het zijn eigen adresseringsschema.
BGP en EGP
Het Border Gateway Protocol is de internetstandaard External Gateway Protocol (EGP). BGP detecteert wijzigingen in routeringstabellen en communiceert die wijzigingen selectief naar andere routers via TCP/IP.
Internetproviders gebruiken BGP vaak om hun netwerken samen te voegen. Bovendien gebruiken grotere bedrijven soms BGP om meerdere interne netwerken met elkaar te verbinden. Professionals beschouwen BGP als het meest uitdagende routeringsprotocol om te perfectioneren vanwege de complexiteit van de configuratie.
