Mobiele netwerken worden ook wel mobiele netwerken genoemd. Ze bestaan uit "cellen", dit zijn landgebieden die typisch zeshoekig zijn, die ten minste één zendontvangerceltoren in hun gebied hebben en verschillende radiofrequenties gebruiken. Deze cellen maken verbinding met elkaar en met telefooncentrales of centrales. Celtorens maken verbinding met elkaar om pakketten met signalen (data, spraak en sms) door te geven en deze signalen uiteindelijk naar mobiele apparaten zoals telefoons en tablets te brengen die als ontvangers fungeren.
Aanbieders gebruiken elkaars torens in veel gebieden, waardoor een complex web ontstaat dat abonnees de breedst mogelijke netwerkdekking biedt.
Bottom Line
Veel netwerkabonnees gebruiken de frequenties van mobiele netwerken tegelijkertijd. Locaties van zendmasten en mobiele apparaten manipuleren de frequenties zodat ze zenders met een laag vermogen kunnen gebruiken om hun diensten met zo min mogelijk interferentie te leveren.
3G-, 4G- en 5G-netwerken
Mobiele netwerken zijn geëvolueerd door een reeks generaties, die elk aanzienlijke technologische verbeteringen vertegenwoordigen ten opzichte van de vorige generaties. De eerste twee generaties mobiele netwerken introduceerden eerst analoge spraak (1G) en daarna digitale spraak (2G). 1G GPRS en 2G EDGE op GSM-netwerken evenals 2G CDMA-netwerken maakten dataverbindingen mogelijk, hoewel ze erg traag waren.
Volgende generaties ondersteunden de proliferatie van smartphones door dataverbindingen (3G) te introduceren en toegang tot internet toe te staan. 4G-servicenetwerken hebben de dataverbindingen verbeterd, waardoor ze sneller en beter in staat zijn om grotere bandbreedte te bieden voor toepassingen zoals streaming.
De nieuwste technologie is het 5G-netwerk, dat nog hogere snelheden en grotere bandbreedte belooft in vergelijking met 4G, terwijl interferentie met andere draadloze apparaten in de buurt wordt verminderd. Waar 4G frequenties onder de 6 GHz gebruikt, gebruiken nieuwere 5G-netwerken signalen met een kortere golflengte en veel hogere frequenties, in het bereik van 30 GHz tot 300 GHz. Deze frequenties bieden een hogere bandbreedte en zorgen ervoor dat signalen meer directioneel zijn, waardoor interferentie wordt verminderd.
De belofte van zeer hoge draadloze 5G-snelheden opent de mogelijkheid om traditionele bedrade verbindingen met uw huis, zoals kabel, te vervangen door een draadloze, waardoor de beschikbaarheid van snelle internettoegang aanzienlijk wordt uitgebreid.
Bottom Line
Mobiele serviceproviders in de VS variëren in grootte van kleine, regionale bedrijven tot grote, bekende bedrijven op het gebied van telecommunicatie, zoals Verizon Wireless, AT&T, T-Mobile, US Cellular en Sprint.
Soorten mobiele netwerken
De mobiele technologieën die grote mobiele serviceproviders gebruiken, variëren, en mobiele apparaten zijn gebouwd om de technologie van de beoogde provider en regio te gebruiken. De twee belangrijkste mobiele technologieën die in gebruik zijn, zijn Global System for Mobile Communications, een internationale standaard, en Code Division Multiple Access, eigendom van Qualcomm. GSM-telefoons werken niet op CDMA-netwerken en omgekeerd. Long-Term Evolution is gebaseerd op GSM en biedt een grotere netwerkcapaciteit en snelheid.
Verizon, Sprint en US Cellular gebruiken CDMA-technologie, terwijl AT&T, T-Mobile en de meeste andere providers over de hele wereld GSM gebruiken. GSM is 's werelds meest gebruikte mobiele netwerktechnologie.
GSM versus CDMA mobiele netwerken
Signaalontvangst, gesprekskwaliteit en snelheid zijn allemaal afhankelijk van veel factoren. De locatie van de gebruiker, de serviceprovider en de apparatuur spelen allemaal een rol. GSM en CDMA verschillen niet veel qua kwaliteit, maar de manier waarop ze werken wel.
Vanuit het oogpunt van de consument is GSM handiger omdat een GSM-telefoon alle gegevens van de klant op een verwijderbare simkaart bevat; om van telefoon te wisselen, wisselt de klant eenvoudig de simkaart in de nieuwe gsm-telefoon, en deze maakt verbinding met het gsm-netwerk van de provider. Een GSM-netwerk moet elke GSM-compatibele telefoon accepteren, waardoor consumenten behoorlijk wat vrijheid hebben bij hun keuze in apparatuur.
CDMA-telefoons daarentegen zijn niet zo gemakkelijk over te zetten tussen providers. CDMA-providers identificeren abonnees op basis van veilige lijsten, niet op simkaarten, en alleen goedgekeurde telefoons zijn toegestaan op hun netwerken. Sommige CDMA-telefoons gebruiken simkaarten, maar deze zijn bedoeld om verbinding te maken met LTE-netwerken of voor flexibiliteit wanneer de telefoon buiten de VS wordt gebruikt.
GSM was niet beschikbaar in het midden van de jaren negentig, toen sommige netwerken overschakelden van analoog naar digitaal, dus gingen ze over op CDMA, destijds de meest geavanceerde mobiele netwerktechnologie.
