Belangrijkste afhaalrestaurants
- Immortals Fenyx Rising is meer B-lijst dan A-lijst, maar dat is niet erg.
- Verwacht veel humor en luchtige momenten.
- Griekse mythologie is een fundamenteel onderdeel van het spel.
Immortals Fenyx Rising is een spel dat gedoemd was om vergeten te worden, ondanks dat het erg leuk was. Het is het perfecte voorbeeld van hoe een spel enorm leuk kan zijn, zelfs als het niet in je hoofd blijft hangen nadat je het hebt ingepakt.
Aangekondigd tijdens E3 2019 onder de naam Gods and Monsters, werd Immortals Fenyx Rising uitgesteld van februari 2020 tot december 2020, waardoor het vastzat in dat ietwat dode slot dat volgt op het grote releaseschema van oktober en november (inclusief de enigszins vergelijkbaar maar grimmiger Assassin's Creed Valhalla).
December is de tijd waarin iedereen zijn geld heeft uitgegeven en al heeft nagedacht over wat hun games van het jaar zullen zijn, en daar is het - Immortals Fenyx Rising - klaar om bemind te worden, maar uiteindelijk opzij gegooid zodra je helemaal bent klaar ermee.
Het heeft zelfs een vergeetbare naam. Je herinnert je misschien het gedeelte Onsterfelijken, maar daarna heb je te maken met een spelling waardoor je denkt "zeker, is het Fenix?" en een toevoeging van "stijgen" die uiteindelijk logisch is, maar niet aan de oppervlakte.
Hoewel vergeten het waarschijnlijk zal zijn, is Immortals Fenyx Rising erg leuk, en plezier is precies wat we nu nodig hebben.
Immortals Fenyx Rising weet dat het een spel is
Speel Immortals Fenyx Rising 30 minuten en je realiseert je iets: het weet absoluut dat het een spel is. Alles eraan voelt als een spel. Dat klinkt misschien voor de hand liggend, maar met de lancering van de Xbox Series X of S en PlayStation 5 zijn veel games wanhopig om er ultrarealistisch uit te zien en zo te voelen.
Ik kan de donkere tinten van Assassin's Creed Valhalla waarderen, en ik vind het leuk om te zien hoe realistisch de baarden zijn in FIFA 21, maar soms wil je gewoon een gekke game spelen. Dat is waar Nintendo over het algemeen het meest in slaagt, maar Immortals Fenyx Rising heeft soms dezelfde speelsheid.
Het Immortals Fenyx Rising-personageaanpassingsscherm is het perfecte voorbeeld. Meestal zijn deze relatief stabiel, als ze bevredigend zijn, om te gebruiken. Immortals Fenyx Rising biedt wat brutaal inzicht van Zeus, afhankelijk van wat je kiest.
In mijn geval koos ik mijn natuurlijke huidskleur - een bijna spookachtige bleke huidskleur - en Zeus voegde eraan toe hoe het "de kleur van roeryoghurt" was. Kies blauw haar en hij zegt dat het de 'kleur van koude lippen' is. Dat doet hij op een warme toon. Het is niet spottend. Het is gewoon brutaal, en dat is een toon die de rest van het spel doorgaat.
Speel
Spring in het spel en alles over Immortals Fenyx Rising is enorm kleurrijk. Er worden vergelijkingen gemaakt met The Legend of Zelda: Breath of the Wild, maar dat is het niet helemaal. Immortals Fenyx Rising is zo gekleurd dat het soms meer op een koortsdroom lijkt. Er zijn hier streepjes Zelda tussen andere streepjes Assassin's Creed, maar het is uiteindelijk een beetje cartoonachtig, wat bijdraagt aan de charme.
Terwijl Assassin's Creed Valhalla laat zien hoe somber het verleden was met zoveel realisme als het maar kan opbrengen, moedigt Immortals Fenyx Rising je vrolijk aan om te genieten van de absurditeit van het leven. Er zijn ook knipogen naar problemen met de Assassin's Creed-franchise, waarbij Immortals Fenyx Rising de proloog afsloot door de vertellers van de game, Zeus en Prometheus, te laten spotten hoe lang het duurt voordat het verhaal op gang komt.
Ergens anders is er een prestatie/trofee genaamd Join the Creed die wordt beloond voor het voltooien van een bepaald aantal ste alth-aanvallen. Fenyx is verre van een sluipende hoofdpersoon, die alleen maar met wilde overgave naar hun vijanden springt, hoewel je technisch gezien desnoods met één knop kunt sluipen.
Griekse mythologie kan heel leuk zijn
Toen ik een kind was, las ik veel over Griekse mythen. Sommige verhalen die bij de leeftijd passen, andere minder. Hoe dan ook, ze waren fascinerend. Velen van hen hebben geleid tot verhalen die we zo goed kennen. Van The Matrix die verschillende theologische elementen gebruikt tot het gebruik van Ariadne door Inception als de doolhofwachter, de Griekse mythologie blijft ons inspireren.
Immortals Fenyx Rising legt dat gevoel prachtig vast. Hoewel de Griekse mythologie vaak behoorlijk gruwelijk is, is ze ook brutaal. Immortals Fenyx Rising zit vol met zulke oneerbiedigheid en charme. Dat is misschien het duidelijkst als je kijkt naar hoe het spel is verdeeld in verschillende eilanden die verschillende goden vertegenwoordigen.
Er zijn de prachtige landen van Aphrodite, het op onderwijs gerichte eiland voor Athena, en dat is voordat we bij de agressieve aard van Ares, de god van de oorlog, en het land van Hephaistos komen, een minder bekende god voor velen maar wel een die beelden oproept van vuur en vulkanen. Het zijn allemaal kinderen van Zeus, en daarom zijn ze opgenomen, en bieden ze ook een brutale opgraving over hoe Zeus ervan houdt om zoveel mogelijk kinderen te verwekken.
Domme plezier is nog steeds leuk
Het is gemakkelijk om iets te zien dat wordt beschreven als "dom leuk" en neer te kijken op het "domme" deel van de zin. Dat betekent dat je het plezier echter mist. Immortals Fenyx Rising is erg leuk. Ik ben er niet helemaal van overtuigd dat het een game is die in de herinnering blijft. Het begon vergeten, en ik denk dat het ook zo zal eindigen. Dat betekent echter niet dat je in de tussentijd geen plezier kunt hebben.
Hoewel vergeten, zal het waarschijnlijk zo zijn, Met de hele open wereld die vanaf het begin voor je beschikbaar is, de mogelijkheid om met de vleugels van Daedalus te vliegen en zelfs op bergen te rijden, voelt het allemaal heerlijk bevrijdend. In een tijd waarin vrijheid minder gemakkelijk te vinden is dan ooit tevoren in ons leven, is het een genot om alles gewoon te vergeten en te genieten van een spel dat precies weet wat het is.
