Stereoscopisch 3D werkt gewoon niet voor sommige mensen. Zoals velen van jullie misschien al weten, wordt de moderne stereoscopische illusie gecreëerd door elk oog een iets ander beeld te geven - hoe groter het verschil tussen de twee beelden, hoe meer uitgesproken het 3D-effect verschijnt.
Het verschuiven van de rechter- en de linkerafbeelding simuleert direct een real-world kenmerk van het menselijke visuele systeem dat bekend staat als binocular disparity, wat een product is van de centimeters brede opening tussen je rechter- en linkerogen.
Omdat onze ogen een paar centimeter van elkaar verwijderd zijn, zelfs als ze op hetzelfde punt in de ruimte zijn gericht, ontvangen onze hersenen iets andere informatie van elk netvlies. Dit is een van de vele dingen die de menselijke dieptewaarneming helpen, en het is het principe dat de basis vormt van de stereoscopische illusie die we in theaters zien.
Dus waardoor het effect mislukt?
Elke fysieke conditie die uw binoculaire dispariteit verstoort, zal de effectiviteit van stereoscopisch 3D in theaters verminderen of ervoor zorgen dat u er helemaal geen getuige van kunt zijn.
Aandoeningen zoals amblyopie, waarbij het ene oog aanzienlijk minder visuele informatie dan het andere naar de hersenen verzendt, evenals eenzijdige hypoplasie van de oogzenuw (onderontwikkeling van de oogzenuw), en strabismus (een aandoening waarbij de ogen niet goed zijn uitgelijnd) kunnen allemaal oorzaken zijn.
Amblyopie komt vooral veel voor omdat de aandoening subtiel en onmerkbaar kan zijn in het normale menselijke gezichtsvermogen, en vaak tot laat in het leven onopgemerkt blijft.
Mijn visie is redelijk, waarom kan ik geen 3D zien?
Misschien het meest verrassende voor mensen die moeite hebben met het zien van de 3D-illusie in theaters, is dat hun dagelijkse visie vaak perfect in staat is. De meest voorkomende vraag is: "Als mijn diepteperceptie in de echte wereld werkt, waarom werkt het dan niet in de bioscoop?"
Dat antwoord is dat ons vermogen om diepte waar te nemen in de echte wereld voortkomt uit vele factoren die verder gaan dan binoculaire ongelijkheid. Er zijn talloze krachtige monoculaire diepte-aanwijzingen (wat betekent dat je maar één oog nodig hebt om ze op te pikken) - bewegingsparallax, relatieve schaal, lucht- en lineair perspectief en textuurgradiënten dragen allemaal in hoge mate bij aan ons vermogen om diepte waar te nemen.
Je zou dus gemakkelijk een aandoening als amblyopie kunnen hebben die je binoculaire ongelijkheid verstoort, maar je diepteperceptie blijft vrijwel intact in de echte wereld, simpelweg omdat je visuele systeem nog steeds behoorlijk wat informatie ontvangt die betrekking heeft op naar diepte en afstand.
Sluit één oog en kijk om je heen. Je gezichtsveld kan een beetje gecomprimeerd aanvoelen, en het kan voelen alsof je door een telelens naar de wereld kijkt, maar je zult waarschijnlijk niet tegen muren oplopen, omdat onze hersenen heel goed in staat zijn om het gebrek te compenseren van binoculair zicht.
Stereoscopisch 3D in theaters is echter een illusie die volledig afhankelijk is van binoculaire ongelijkheid - neem het weg en het effect fa alt.
