Een wide area network bestrijkt een groot geografisch gebied, zoals een stad, staat of land. Het kan privé zijn om delen van een bedrijf te verbinden, of het kan openbaar zijn om kleinere netwerken te verbinden.
Hoe een WAN werkt
De gemakkelijkste manier om een WAN te begrijpen, is door te denken aan internet, 's werelds grootste WAN. Het internet is een WAN omdat het, met behulp van ISP's, veel kleinere lokale netwerken of metronetwerken verbindt.
Op kleinere schaal kan een bedrijf een WAN hebben dat bestaat uit cloudservices, het hoofdkantoor en filialen. Het WAN verbindt in dit geval die delen van het bedrijf.
Het maakt niet uit wat het WAN met elkaar verbindt of hoe ver de netwerken van elkaar verwijderd zijn, het resultaat zorgt ervoor dat kleinere netwerken vanaf verschillende locaties kunnen communiceren.
Het acroniem WAN wordt soms ten onrechte gebruikt om een draadloos netwerk te beschrijven, hoewel het meestal wordt afgekort als WLAN.
Hoe WAN's zijn verbonden
Aangezien WAN's per definitie een grotere afstand bestrijken dan LAN's, is het logisch om de verschillende delen van het WAN met elkaar te verbinden via een virtueel particulier netwerk. Dit raamwerk beschermt de communicatie tussen sites.
Hoewel VPN's redelijke beveiligingsniveaus bieden voor zakelijk gebruik, biedt een openbare internetverbinding niet altijd de voorspelbare prestatieniveaus die een speciale WAN-link biedt. Daarom worden soms glasvezelkabels gebruikt om de communicatie tussen de WAN-verbindingen te vergemakkelijken.
X.25, Frame Relay en MPLS
Sinds de jaren 70 werden veel WAN's gebouwd met behulp van een technologiestandaard genaamd X.25. Deze netwerken ondersteunden geldautomaten, creditcardtransactiesystemen en enkele vroege online informatiediensten zoals CompuServe. Oudere X.25-netwerken gebruikten 56 Kbps inbelmodemverbindingen.
Frame Relay-technologie vereenvoudigt X.25-protocollen en biedt een goedkopere oplossing voor wide area-netwerken die op hogere snelheden moesten werken. Frame Relay werd in de jaren negentig een populaire keuze voor telecommunicatiebedrijven in de Verenigde Staten, met name AT&T.
Multiprotocol Label Switching verving Frame Relay door de protocolondersteuning te verbeteren voor het afhandelen van spraak- en videoverkeer naast het normale dataverkeer. De Quality of Service-functie van MPLS was de sleutel tot het succes ervan. Triple-play netwerkdiensten gebouwd op MPLS namen in de jaren 2000 in populariteit toe en vervingen uiteindelijk Frame Relay.
Huurlijnen en Metro Ethernet
Veel bedrijven begonnen halverwege de jaren negentig huurlijn-WAN's te gebruiken toen internet en internet in populariteit explodeerden. T1- en T3-lijnen ondersteunen vaak MPLS- of internet VPN-communicatie.
Lange-afstand, point-to-point Ethernet-verbindingen kunnen ook worden gebruikt om speciale wide area-netwerken te bouwen. Hoewel duurder dan internet-VPN's of MPLS-oplossingen, bieden private Ethernet WAN's hoge prestaties, met verbindingen die doorgaans worden beoordeeld op 1 Gbps vergeleken met de 1.544 Mbps van een T1.
Als een WAN twee of meer verbindingstypes combineert, bijvoorbeeld als het MPLS-circuits en T3-lijnen gebruikt, wordt het beschouwd als een hybride WAN. Deze configuraties zijn een kosteneffectieve methode om netwerkvertakkingen te verbinden en hebben een snellere methode om belangrijke gegevens indien nodig over te dragen.
Problemen met Wide Area Networks
WAN's zijn duurder dan thuis- of bedrijfsintranetten.
WAN's die internationale en andere territoriale grenzen overschrijden, vallen onder verschillende juridische jurisdicties. Er kunnen geschillen ontstaan tussen overheden over eigendomsrechten en beperkingen op het netwerkgebruik.
Global WAN's vereisen het gebruik van onderzeese netwerkkabels om tussen continenten te communiceren. Onderzeese kabels zijn onderhevig aan sabotage en onbedoelde onderbrekingen van schepen en weersomstandigheden. Vergeleken met ondergrondse vaste lijnen hebben onderzeese kabels doorgaans meer tijd nodig en zijn ze duurder om te repareren.
