Belangrijkste afhaalrestaurants
- Titan Chaser is een spel dat precies weet wat het wil zijn en niets opoffert om een breder publiek aan te spreken.
- De wereld is een surrealistische, dromerige ruimte met veel nutteloze en fascinerende bezienswaardigheden om te ontdekken.
- De titanen zelf zijn weinig maar gedenkwaardig, en elk stra alt een gepaste hoeveelheid ontzag en dreiging uit.
Titan Chaser is raar, ongepolijst, vaag, ijzig en kort. En ik heb van elke minuut genoten.
Het waren absoluut de spookachtige en ietwat onaardse screenshots van Titan Chaser in de Nintendo Switch eShop die mijn aandacht trokken. Alles heeft deze etherische kwaliteit - bijna alsof het zich in een droom afspeelt. Het spel bekijken en spelen zijn twee heel verschillende dingen, maar ik was opgelucht toen ik ontdekte dat het vrijwel precies was wat ik wilde.
Natuurlijk, het is ruw aan de randen en er zijn veel (ik bedoel veel) nauwgezette en vervelende acties die nodig zijn om zoiets eenvoudigs te doen als rijden op de weg. Ja, navigatie is moeilijk als je kaart op de passagiersstoel blijft liggen en je kompas op de grond. Maar dit is een goedkoop en soort experimenteel indiespel, en ik ben oprecht dol op dat soort rare, nauwgezette dingen.
De Wereld
Alles speelt zich af in een open, maar relatief klein, landelijk gebied ergens op wat ik denk dat de aarde is. Of misschien is het een droom. Het is hoe dan ook moeilijk te zeggen, maar de plaats heeft precies de juiste maat. Het is groot genoeg voor verkenning om bevredigend te zijn, maar klein genoeg zodat verdwalen of terugkeren naar het hotel niet lang duurt. En het is gehuld in een stemming die tegelijkertijd verontrustend en geruststellend is.
Afdwalen van het pad voelde meestal lonend omdat ik niet heel lang hoefde te lopen (of te rijden als er ruimte was) voordat ik iets vond. Meestal was het een verlaten overblijfsel uit de afgelopen decennia of een geografische eigenaardigheid, maar soms was het een prachtige gloeiende wilg of een serene vuurtoren. Er is echt niets te doen op deze locaties, behalve luisteren naar de hoofdpersoon die erover nadenkt, en dat vind ik prima.
Ik waardeer zelfs dat werkpaard van een auto die je moet gebruiken, die de hoofdpersoon natuurlijk 'Christine' noemt. Christine is niet erg snel, maar ze is een stuk beter dan lopen, en je kunt als bonus naar heel rustige maar ook griezelige (d.w.z. perfecte) muziek luisteren. Het gebruik van haar kan voor sommigen waanzinnig methodisch zijn, zeker, omdat je naar specifieke plekken moet kijken om dingen te doen zoals de deur openen. Ik daarentegen ging op in die eentonigheid, tot het punt waarop alles bijna meditatief werd.
The Titans
Natuurlijk, de enorme wezens die je moet leiden en afweren, zouden voor mij de andere kant van de medaille zijn. Hoe konden ze dat niet? Net als de wereld zelf, zijn ze griezelig en mooi, ongevaarlijk maar ook opwindend. Ze zullen je geen pijn doen, maar ze krijgen nog steeds een passend gevoel van verwondering en gravitas die me toch een licht nerveus ontzag bezorgde.
Elke titaan is als een basisreeks puzzels om op te lossen. Je moet je aantekeningen controleren om te zien waardoor ze verder gaan, uitzoeken hoe je naar hun locatie kunt navigeren en soms stukjes van de omgeving gebruiken. Er zijn geen echte straffen voor iets "fout" doen, dus je hebt alle tijd om dingen uit te zoeken. Of je kunt gewoon naar ze staren - het zien van een gigantisch mensachtig wezen gehuld in mist die door het platteland dwa alt, is op zijn eigen manier nogal majestueus.
Ik zou graag over elk van de titanen afzonderlijk praten, maar het zijn er niet zo veel en het heeft meer impact als je niet weet wat je kunt verwachten. Het volstaat te zeggen dat, hoewel er maar een handvol van zijn, ze allemaal een indruk hebben achtergelaten. Het zien van deze onmogelijke wezens die rond mistige bruggen slingeren en rond vervallen treinen vliegen, stelde me op een vreemde manier op mijn gemak. Ik voelde me ontspannen terwijl ze in de verte opdoemden, ondanks hun onderliggende intimidatie.
Titan Chaser voelt als het soort spel dat iedereen behalve ik misschien saai of zinloos vindt, en dat is oké. Niet iedereen wil een spel spelen dat je dwingt om de tijd te nemen en geen echte inzet heeft.
Maar voor iemand zoals ik die mezelf moet wikkelen in het videogame-equivalent van een deken gemaakt van statische tv, is het perfect. Het is saai en vreemd en zinloos en precies wat ik nodig had.
