Belangrijkste afhaalrestaurants
- Fans van oude Japanse RPG's, vooral de vroege Final Fantasy-games, zullen veel plezier beleven aan Bravely Default II.
- Iedereen die niet een van die fans is, kan het echter moeilijk vinden om erin te komen.
- Het vechtsysteem is leuk om onder de knie te krijgen, met een uniek mechanisme waarmee je tegen betaling meerdere acties achter elkaar kunt uitvoeren.
Bravely Default II heeft een specifieke doelgroep voor ogen. Als de uitdrukking "back-to-basics Japanse RPG" je aanspreekt, is dit een gekwalificeerde aanbeveling. Als dit niet het geval is, is dit artikel een waarschuwing.
Als je een kind uit de jaren 90 bent, chronologisch of bij voorkeur, die veel tijd heeft verzonken in genreklassiekers zoals Chrono Trigger en Final Fantasy III, dan is Bravely Default II voor jou gemaakt als een geschenk door je mensen. Volledige openbaarmaking: dat ben ik. Ik heb mezelf zojuist beschreven.
Voor iemand anders, vooral als ze de voorkeur geven aan hun moderne fantasie met een beetje meer ironie, zou het moeilijker zijn om erin te komen. Bravely Default II drijft zwaar op nostalgie, zowel als verkoop- als instappunt. Hoeveel je ervan houdt, hangt misschien af van hoeveel van die nostalgie je hebt.
Uitzoeken hoe je het Brave/Default-systeem kunt gimmicken, doet veel opleven
Kristalen, magie, monsters en zwaarden
Je speelt BD2 als Seth, een zeeman die een schipbreuk overleeft en aanspoelt op de kust van het continent Excillant. Ongeveer 10 minuten later eindigt hij als een van de drie escortes voor Gloria, de laatste prinses van een gevallen natie, op haar reis om vier ontbrekende elementaire kristallen te herstellen.
Als je denkt dat dit klinkt als een Final Fantasy-spel, komt dat omdat het zo is. De originele Bravely Default begon als een gepland vervolg op een Final Fantasy-game op de Nintendo DS, maar werd uiteindelijk omgezet in een unieke franchise gericht op nieuwe spelers.
Het behield echter nog steeds veel van de traditionele elementen van een Final Fantasy-spel, in een poging om te creëren wat producer Tomoya Asano in een interview met Gamespot in 2014 'een comfortabele speelervaring' noemde.
Het verhaal en de wereld van BD2 zijn, net als de eerste BD, gebaseerd op veel van die traditionele Final Fantasy-elementen tegelijk en spelen ze allemaal absoluut rechtdoor, bijna op het punt van parodie.
Alles is hier, van de zoektocht om de kristallen te herstellen tot turn-based gevechten tot de kenmerkende FF-personageklassen. Je wordt zelfs een Hero of Light genoemd, een titel die helemaal teruggaat tot de originele Final Fantasy in 1987.
Het voelt absoluut als toegeven, maar ik was precies in de juiste stemming voor zoiets als dit. Het is ongecompliceerd, met duidelijke schurken en echt heroïsche hoofdrolspelers. Meestal geef ik de voorkeur aan verhalen die iets minder zwart-wit zijn dan dit, maar BD2 kan er goed genoeg mee om dat ik toch geïnvesteerd heb.
Het is absoluut gewoon naakt escapisme, maar daar is niets mis mee. Ik ben vooral dol op hoe Seth een aardige vent is die zijn best doet, wat vreemd verfrissend aanvoelt in een genre waar iedereen al 24 jaar probeert om Cloud Strife te slim af te zijn.
Hoewel de systemen niets nieuws zijn, heeft BD2 verschillende extra functies die het veel minder frustrerend maken dan de 25 jaar oude game waarop het is gebaseerd, zoals autosaves en de mogelijkheid om snel vooruit te spoelen tijdens gevechten.
Het eindproduct wordt het platonische ideaal van de JRPG uit de jaren 90 in het algemeen, en van Final Fantasy in het bijzonder.
Niet helemaal terug naar de basis
De woordsalade-titel van de game is een verwijzing naar de centrale mechanica, die veel doet om een anders standaard turn-based vechtsysteem op te fleuren.
Zowel je personages als je vijanden kunnen hun gevechtsbeurt naar Standaard gebruiken, wat hun verdediging verhoogt en een Brave Point (BP) genereert. Bij hun volgende beurt kun je BP uitgeven om een personage een tweede opeenvolgende actie te geven. Je kunt BP's ook preventief uitgeven, in ruil voor het verliezen van een gelijk aantal beurten daarna.
De push-pull van Brave/Default definieert de strijd van Bravely Default II. Om het maximale uit je borderliners te halen, heb je geduld en een vooruitziende blik nodig, waardoor zelfs eenvoudige willekeurige ontmoetingen een uitdaging worden met een lage inzet.
Ik kan al zien dat dit een van die spellen is waarbij ik een gigantische stapel van elk item in mijn inventaris zal hebben, omdat ik nooit een van deze genezingsdrankjes of Ethers wil gebruiken, maar dat is de risico loopt u met zoiets als Brave Points.
De truc is om je BP zo efficiënt mogelijk te gebruiken, om je andere hulpbronnen te behouden of te regenereren, en het zorgt ervoor dat ik zelfs in de meest goedkope monstergevechten blijf investeren.
Uitzoeken hoe je het Brave/Default-systeem een gimmick kunt geven, doet veel om de gevechten van BD2 op te fleuren, en het is de belangrijkste reden om BD2 eens te proberen.
Als je van een sterk aanpasbaar vechtsysteem met een heleboel opties houdt, heeft BD2 je meer dan gedekt, vooral omdat je gekke nieuwe banen voor je personages begint te ontgrendelen.
Het leunt echter ontegensprekelijk te hard op nostalgie. Het is lasergericht om de ultieme JRPG in de jaren 90-stijl te zijn, dus als je een geschiedenis hebt met dat subgenre, kan Bravely Default II niet anders dan je naar binnen trekken.
Het is een groot bord troostma altijden voor iedereen die is opgegroeid met het spelen van dergelijke games, maar het is moeilijk voor te stellen hoe aantrekkelijk het is voor iemand die die ervaringen niet heeft.
